W czasach, gdy scena tuningowa w Wielkiej Brytanii przeżywała swój złoty okres, obok krzykliwego i lifestylowego Max Powera powstał inny tytuł, który postawił na nieco bardziej techniczne i świadome podejście do modyfikowania samochodów. Tym magazynem był Redline – pismo, które od końca lat dziewięćdziesiątych stanowiło alternatywę dla tych, którzy chcieli nie tylko się wyróżniać, ale przede wszystkim jeździć szybciej, lepiej i skuteczniej.
Redline skupiał się na samochodach, które łączyły potencjał do tuningu z realnymi możliwościami na torze czy ulicy. Choć w magazynie nie brakowało projektów z efektownym wyglądem, nacisk położony był na mechanikę, osiągi, testy drogowe i torowe. Bohaterami artykułów często były Hondy Civic Type R, Nissan Skyline GT-R, Toyota Supra, Ford Escort RS Turbo, Mitsubishi Lancer Evolution, Subaru Impreza WRX STI czy różne wersje BMW M. Redakcja chętnie sięgała po auta z rynku japońskiego, niemieckiego i brytyjskiego, pokazując ich potencjał tuningowy zarówno na poziomie amatorskim, jak i półprofesjonalnym.
Kluczową cechą Redline była jego zawartość merytoryczna. Magazyn nie ograniczał się do zdjęć i krótkich opisów – każdy projekt był dokładnie przeanalizowany, z naciskiem na zastosowane modyfikacje, ich wpływ na prowadzenie, moc, trwałość i zastosowanie praktyczne. Czytelnik mógł dowiedzieć się, jakie turbo założyć do silnika, jak zestroić zawieszenie, jakie są różnice w mappingu ECU i jaki układ hamulcowy najlepiej sprawdzi się przy konkretnym zastosowaniu. Pojawiały się też regularne testy porównawcze części tuningowych, recenzje produktów oraz porady od doświadczonych tunerów.
Redline miał też silną część testową. Redaktorzy nie bali się jeździć samochodami, które opisywali – często na torach wyścigowych, lotniskach lub zamkniętych odcinkach testowych. Publikowali czasy przyspieszeń, prędkości maksymalne i subiektywne wrażenia z jazdy, co sprawiało, że magazyn zyskał reputację rzetelnego źródła informacji dla tych, którzy tuning traktowali poważnie. Dzięki temu Redline zdobył grono lojalnych czytelników, dla których mechanika i inżynieria były ważniejsze niż same efekty wizualne.
W odróżnieniu od bardziej lifestylowych magazynów, Redline nie epatował seksem, nie prezentował modelek w każdym numerze i nie przesadzał z ironią. Jego ton był bardziej wyważony, ale wciąż przystępny – redakcja wiedziała, jak mówić do entuzjastów, nie udając przy tym wykładowców akademickich. To właśnie równowaga między wiedzą a stylem stanowiła o sile tego tytułu.
W późniejszych latach, gdy rynek drukowanych magazynów zaczął się kurczyć, Redline próbował dostosować się do nowych warunków, rozwijając obecność w internecie i organizując wydarzenia pod swoją marką. Jednak podobnie jak wiele innych pism, z czasem musiał uznać przewagę świata cyfrowego. Mimo to pozostawił po sobie bogate archiwum pełne wartościowych treści, z których do dziś korzystają mechanicy, tunerzy i pasjonaci.
Redline był magazynem, który pokazywał, że tuning to nie tylko show, ale przede wszystkim rozwój i precyzja. Dzięki niemu wielu młodych kierowców nauczyło się, że droga do szybkiego auta nie zaczyna się od spoilerów, ale od dobrze dobranego zawieszenia, wyważonych felg, odpowiedniego doboru przełożeń i solidnego strojenia silnika. Dla tych, którzy tuning traktowali jako narzędzie do budowy prawdziwie sportowego samochodu – Redline był jedną z najlepszych lektur.
