Gustav Brunner to postać, która przez dekady Formuły Jeden reprezentowała ducha inżyniera walczącego nie o dominację, lecz o przetrwanie i znaczenie. Austriacki projektant przez wiele lat związany był z zespołami spoza głównego nurtu, ale to właśnie jego kreatywność i zdolność do osiągania maksimum z ograniczonych zasobów czyniły go wyjątkowym.
Karierę zaczynał w zespole ATS, gdzie już na początku lat osiemdziesiątych dał się poznać jako człowiek niebojący się ryzyka i niestandardowych rozwiązań. Następnie pracował dla takich zespołów jak RAM, Ferrari, Minardi, Zakspeed, Osella czy Toyota. To w tych mniej utytułowanych ekipach najpełniej ujawnił się jego talent – potrafił projektować bolidy, które mimo ograniczonego budżetu i słabszych silników zaskakiwały zwinnością, rozwiązaniami aerodynamicznymi i odwagą konstrukcyjną.
Szczególne uznanie zdobył jako główny konstruktor w zespole Minardi, gdzie jego bolidy, choć rzadko punktowały, zawsze uchodziły za dzieła inżynieryjnej sztuki. Brunner eksperymentował z układami zawieszenia, kształtem nadwozia i rozwiązaniami chłodzenia, które często wyprzedzały swoje czasy. To, co dla dużych zespołów było ciekawostką, dla Brunnera było koniecznością – musiał szukać innowacji, by nadrabiać braki finansowe pomysłowością.
W późniejszych latach trafił do zespołu Toyota, który próbował przebić się do czołówki Formuły Jeden z pomocą ogromnych japońskich nakładów. Brunner jako dyrektor techniczny wprowadził nową jakość w procesie projektowania, łącząc japońską dyscyplinę z europejską finezją inżynieryjną. Choć Toyota nie zdobyła tytułu, jego rola w ukształtowaniu jej jako solidnego gracza w stawce była niepodważalna.
Gustav Brunner nie miał łatwej drogi. Pracował tam, gdzie było najtrudniej, ale właśnie dzięki temu jego praca była autentyczna i pełna charakteru. Dla wielu młodych konstruktorów był wzorem niezłomności i dowodem na to, że nawet bez wsparcia wielkich marek można tworzyć rzeczy wielkie – jeśli tylko ma się odwagę, pasję i wizję.
