André Lefèbvre to jeden z tych genialnych umysłów, których praca zmieniła trajektorię rozwoju całej motoryzacji. Nazywany często ojcem nowoczesnej inżynierii samochodowej we Francji, był nie tylko konstruktorem, ale również wizjonerem, który łączył naukową precyzję z artystycznym zmysłem estetyki i nowoczesności. Urodził się w roku tysiąc osiemset dziewięćdziesiątym ósmym i już od wczesnych lat fascynowało go lotnictwo. To właśnie w tej dziedzinie zdobył swoje pierwsze doświadczenie, pracując dla firmy Voisin – znanego producenta samolotów i luksusowych aut.
W pracy u Gabriela Voisina Lefèbvre zetknął się z filozofią lekkiej konstrukcji i innowacyjnej aerodynamiki, co ukształtowało jego późniejsze podejście do projektowania samochodów. Kiedy Voisin ograniczył produkcję samochodów po wielkim kryzysie, Lefèbvre przeniósł się do Citroëna, gdzie rozpoczął najważniejszy etap swojej kariery. Tam spotkał się z kolejnymi wizjonerami – Georges’em Paulinem i Flaminio Bertonim – tworząc zespół, który wprowadził na drogi Francji i świata jedne z najbardziej przełomowych samochodów XX wieku.
To właśnie Lefèbvre był odpowiedzialny za konstrukcję modeli, które dziś są ikonami nie tylko marki Citroën, ale całej motoryzacji. Najpierw powstał Traction Avant – pierwszy na świecie samochód osobowy z napędem na przednie koła i samonośnym nadwoziem, który wyprzedził swoją epokę o dekady. Później nadszedł czas na Citroëna 2CV – zaprojektowanego jako dostępne dla wszystkich auto użytkowe, które miało zmienić oblicze transportu w powojennej Francji.
Jednak kulminacją geniuszu Lefèbvre’a był model DS – pojazd niemal kosmiczny, zaprezentowany w roku tysiąc dziewięćset pięćdziesiątym piątym na salonie w Paryżu. DS zachwycał nie tylko wyglądem, ale także technologią – hydropneumatyczne zawieszenie, wspomaganie kierownicy i innowacyjne rozwiązania bezpieczeństwa były zupełną nowością. To nie był zwykły samochód – to był manifest nowoczesności i dowód na to, że francuska inżynieria może inspirować świat.
Lefèbvre był człowiekiem skromnym, stroniącym od rozgłosu, ale jego wpływ na motoryzację jest niepodważalny. Zmarł w roku tysiąc dziewięćset sześćdziesiątym czwartym, pozostawiając po sobie dziedzictwo, które do dziś budzi podziw – konstrukcje, które były nie tylko technicznie nowatorskie, ale również piękne i dostępne. Jego filozofia łączenia funkcji z formą, technologii z humanizmem, czyni go jednym z największych inżynierów w historii motoryzacji.
