Dario Franchitti, urodzony w Edynburgu w roku tysiąc dziewięćset siedemdziesiątym trzecim, jest jedną z najbardziej utytułowanych i charyzmatycznych postaci w historii amerykańskich wyścigów. Choć jego korzenie sięgają Szkocji, to właśnie Stany Zjednoczone stały się areną, na której wspiął się na szczyt. Początki kariery Franchittiego to karting i brytyjskie serie jednomiejscowe, gdzie błyskawicznie zdobywał uznanie dzięki precyzji, szybkości i niezwykłemu opanowaniu.
Po krótkiej przygodzie z DTM i Formułą jeden, Franchitti podjął decyzję, która zdefiniowała jego dalszą drogę – przeniósł się do Stanów Zjednoczonych i rozpoczął starty w serii CART, a później w IndyCar. Szybko zyskał reputację zawodnika inteligentnego, bezbłędnego i nieustępliwego. Przełomowym momentem w jego karierze był sezon dwa tysiące siódmego roku, w którym zdobył swój pierwszy tytuł mistrzowski oraz wygrał legendarny wyścig Indianapolis pięćset, zapisując się złotymi zgłoskami w historii tego wydarzenia.
Franchitti nie poprzestał na jednym sukcesie. Zdobył kolejne tytuły mistrzowskie w latach dwa tysiące dziewiątym, dwa tysiące dziesiątym i dwa tysiące jedenastym, stając się jednym z najbardziej utytułowanych zawodników swojej epoki. Jego styl jazdy był kwintesencją precyzji – zawsze tam, gdzie trzeba, zawsze w idealnym miejscu na torze. Zawsze też cechował go ogromny szacunek do rywali i sportu jako takiego.
Karierę zakończył po poważnym wypadku na torze w Houston w roku dwa tysiące trzynastym. Choć obrażenia nie pozwoliły mu już powrócić za kierownicę, Franchitti nie zniknął ze sceny. Pozostał związany z wyścigami jako komentator, mentor i ambasador motorsportu. Jego głęboka wiedza, kultura i skromność uczyniły go postacią niezwykle cenioną również poza torem.
Dla fanów był nie tylko kierowcą, ale i prawdziwym dżentelmenem wyścigów. W dobie coraz bardziej agresywnego motorsportu reprezentował klasę, która już rzadko się zdarza. Jego dziedzictwo to nie tylko puchary, ale i sposób, w jaki łączył profesjonalizm z pasją i uczciwością.
