Gilles Simon to postać, która przez dekady pozostawała w cieniu wielkich nazwisk Formuły Jeden, choć to właśnie on miał ogromny wpływ na brzmienie zwycięstw i tempo, którym poruszały się najszybsze bolidy świata. Francuski inżynier, urodzony w latach pięćdziesiątych, karierę rozpoczął jako absolwent prestiżowej École des Mines. Już w młodości fascynował się dźwiękiem silników i zależnością między geometrią mechanizmów a rytmem wyścigu. To połączenie pasji z nauką uczyniło go jednym z najwybitniejszych specjalistów w dziedzinie jednostek napędowych.
Pierwsze kroki zawodowe stawiał w Renault, gdzie szybko wykazał się zdolnością do analitycznego myślenia i tworzenia nowatorskich rozwiązań. Jednak to praca dla Ferrari przyniosła mu sławę i uznanie w świecie motorsportu. W Maranello, jako główny architekt jednostek napędowych, odegrał kluczową rolę w złotym okresie zespołu, który trwał od drugiej połowy lat dziewięćdziesiątych aż po początek kolejnej dekady. Wspólnie z Jeanem Todtem, Rossem Brawnem i Rorym Byrne’em tworzył fundamenty technicznego imperium Ferrari, a silniki, które opuszczały jego biurko, napędzały bolidy Michaela Schumachera do mistrzowskich tytułów.
Simon był człowiekiem cichym, niemal filozoficznym. Nie szukał blasku fleszy, nie udzielał wielu wywiadów, ale każdy, kto miał z nim styczność, wiedział, że jego wiedza sięga głęboko poza to, co zapisane w regulaminach technicznych. Znał potencjał materiałów, rozumiał fizykę spalin, ale też potrafił wsłuchać się w rytm maszyny jak dyrygent słuchający orkiestry. Jego silniki nie tylko osiągały imponujące wyniki, ale były również dopracowane akustycznie – harmonijne, precyzyjne i pełne charakteru.
Po odejściu z Ferrari Gilles Simon został zaangażowany przez FIA, by pomóc w kształtowaniu przyszłości technologii napędowych w motorsporcie. Jego wiedza była bezcenna przy projektowaniu systemów odzyskiwania energii i rozwoju silników hybrydowych. Dzięki jego udziałowi Formuła Jeden weszła w nową erę, zachowując balans między wydajnością a innowacją.
Dziedzictwo Simona to nie tylko tytuły i rekordy. To przede wszystkim sposób, w jaki potrafił połączyć inżynierię z muzyką techniki. Dla wielu młodych konstruktorów stał się wzorem – pokazując, że prawdziwa potęga wyścigów rodzi się nie tylko na torze, ale przede wszystkim w umysłach ludzi, którzy rozumieją, jak przemówić do duszy maszyny.
