Andrzej Jaroszewicz był postacią barwną, charyzmatyczną i niezwykle kontrowersyjną. Nazywany często „księciem rajdów PRL-u”, zasłynął zarówno jako kierowca sportowy, jak i syn jednego z najbardziej wpływowych polityków epoki Edwarda Gierka. Jednak wbrew wielu uproszczeniom, jego historia nie sprowadzała się wyłącznie do nazwiska. Jaroszewicz naprawdę potrafił jeździć.
Urodził się w okresie powojennym, w czasach odbudowy kraju i centralnego planowania. Szybko znalazł się w kręgu elity, jako syn premiera Piotra Jaroszewicza, co otwierało przed nim wiele drzwi, ale też budziło ogromne oczekiwania i społeczną niechęć. Gdy związał się z rajdami samochodowymi, wiele osób sądziło, że to fanaberia uprzywilejowanego młodzieńca. Tymczasem Andrzej pokazał na trasach, że nie tylko zna się na prowadzeniu samochodu, ale że potrafi walczyć jak równy z równym.
Był członkiem legendarnego zespołu Fabryki Samochodów Osobowych, gdzie prowadził rajdowego Poloneza w barwach narodowych. Startował m.in. w Rajdzie Monte Carlo i Rajdzie Akropolu, reprezentując Polskę na arenie międzynarodowej. Choć nie odnosił spektakularnych sukcesów, jego przejazdy były widowiskowe, a podejście profesjonalne – dbał o stan techniczny auta, o zgranie z pilotem i analizę trasy.
Jaroszewicz był nie tylko kierowcą, ale i orędownikiem modernizacji polskiego motorsportu. Starał się wprowadzać do zespołów nowe technologie, kontaktował się z zagranicznymi inżynierami, a jego znajomości wykorzystywano do zdobywania części, opon i know-how, które były w PRL-u towarem deficytowym.
Jego obecność w rajdach miała jednak także drugie oblicze – nieustanną krytykę ze strony opinii publicznej, podejrzliwość wobec jego sukcesów i niechęć ze strony rywali, którzy uważali, że ma dostęp do zasobów niedostępnych dla innych. To napięcie z czasem odbiło się na jego karierze i życiu prywatnym.
Po zakończeniu kariery sportowej wycofał się z życia publicznego, a jego nazwisko wróciło do mediów dopiero w dramatycznych okolicznościach – jako ofiara brutalnego zabójstwa, które wstrząsnęło krajem.
Dziś Andrzej Jaroszewicz pozostaje postacią tragiczną i niejednoznaczną. Z jednej strony był utalentowanym kierowcą z pasją i wiedzą, z drugiej – symbolem układów i uprzywilejowania, które w oczach wielu przyćmiły jego sportowe dokonania. Jego dziedzictwo to nie tylko kilometry tras i starty w barwach narodowych, ale także opowieść o tym, jak trudno w Polsce PRL-u było być sportowcem, który nosi znane nazwisko i naprawdę chce coś udowodnić.
