Roland Ratzenberger nie był faworytem mediów ani czołową gwiazdą w świecie Formuły Jeden. Ale jego historia, choć tragiczna, stała się symbolem kruchości życia kierowców wyścigowych i nieodłącznym elementem najbardziej dramatycznego weekendu w historii tej dyscypliny. Urodził się w austriackim Salzburgu na początku lat sześćdziesiątych i już od młodych lat wiedział, że jego życie będzie związane z prędkością. Nie pochodził z zamożnej rodziny, nie miał za sobą wielkich sponsorów, ale miał pasję i determinację, które pchały go do przodu.
Ratzenberger długo przebijał się przez niższe serie wyścigowe. Startował w niemieckiej Formule Trzy, ścigał się w Japonii, a nawet w wyścigach długodystansowych, w tym w słynnym Le Mans. Był kierowcą rzetelnym, wytrwałym i niezwykle ambitnym. Nie miał łatwej drogi, ale nigdy się nie poddawał. Kiedy w tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątym czwartym roku zadebiutował w Formule Jeden w zespole Simtek, spełnił marzenie, które niosło go przez całe życie. Jego obecność w stawce była zwycięstwem samej pasji nad okolicznościami.
Niestety, ten sen trwał zaledwie kilka wyścigów. Podczas kwalifikacji do Grand Prix San Marino na torze Imola doszło do tragedii. Ratzenberger, próbując zakwalifikować się do wyścigu, stracił kontrolę nad bolidem przy ogromnej prędkości, uderzając w betonową ścianę. Obrażenia były zbyt poważne, by można było go uratować. Zginął na miejscu, mając trzydzieści trzy lata. Była to pierwsza śmierć kierowcy Formuły Jeden podczas weekendu Grand Prix od wielu lat.
Choć jego odejście zostało niemal natychmiast przyćmione przez śmierć Ayrtona Senny zaledwie dzień później, to właśnie los Ratzenbergera sprawił, że świat na nowo spojrzał na bezpieczeństwo w wyścigach. To jego śmierć jako pierwsza uruchomiła lawinę pytań i refleksji. Dla wielu ludzi był tylko nazwiskiem na liście startowej, ale jego historia przypomina, że każdy kierowca, niezależnie od statusu, ryzykuje wszystko dla tej samej pasji.
Dziś pamięć o Rolandzie Ratzenbergerze jest pielęgnowana nie tylko w Austrii, ale i w całym środowisku motorsportowym. To on, cichy wojownik, ofiarował Formule Jeden jeden z najboleśniejszych, ale najważniejszych momentów refleksji, który na zawsze zmienił oblicze tego sportu.
