Umberto Maglioli był kierowcą, który nigdy nie zabiegał o sławę, ale jego nazwisko zawsze znajdowało się wśród zwycięzców najtrudniejszych wyścigów na świecie. Urodzony w Piemoncie na początku lat dwudziestych, rozpoczął karierę od lokalnych rajdów, jednak szybko okazało się, że jego wytrzymałość i koncentracja czynią go idealnym zawodnikiem do wyścigów długodystansowych. Był niezawodny, precyzyjny i odporny psychicznie – cechy, które były niezbędne w erze, kiedy czterogodzinny stint za kierownicą bez wspomagania był codziennością.
Maglioli współpracował z najlepszymi zespołami swoich czasów – prowadził maszyny Ferrari, Maserati, Porsche i Lancia, odnosząc sukcesy nie tylko we Włoszech, ale też poza granicami kraju. Jednym z jego największych triumfów było zwycięstwo w wyścigu Targa Florio w roku tysiąc dziewięćset pięćdziesiątym trzecim, kiedy pokonał trasę prowadzącą przez sycylijskie góry z niesamowitą precyzją, a także triumf w Carrera Panamericana, który przyniósł mu międzynarodową sławę.
Choć miał także epizody w Formule Jeden, nigdy nie skoncentrował się na tym formacie. Wyścigi torowe były dla niego mniej naturalne niż zmagania z czasem i nawierzchnią w rajdach i długodystansach. Był perfekcyjnie przygotowanym zawodnikiem, który potrafił odnaleźć rytm nawet na najbardziej wymagających trasach, gdzie inni się gubili.
Po zakończeniu kariery nie zniknął z motorsportu – stał się mentorem młodszych kierowców i ambasadorem marek, z którymi współpracował. Zmarł w latach dziewięćdziesiątych, a pamięć o nim wciąż żyje wśród entuzjastów wyścigów historycznych. Jego nazwisko może nie jest dziś tak rozpoznawalne jak nazwiska gwiazd Formuły Jeden, ale dla tych, którzy rozumieją prawdziwe oblicze wytrzymałościowych klasyków, Maglioli jest jednym z filarów tego świata.
