Nowoczesne reflektory, szczególnie te wyposażone w źródła światła ksenonowe lub LED-owe, są zintegrowane z systemem automatycznego poziomowania. Jego zadaniem jest utrzymanie stałego kąta świecenia świateł mijania niezależnie od obciążenia pojazdu, dzięki czemu reflektory nie oślepiają kierowców jadących z przeciwka. System ten wykorzystuje czujniki położenia zawieszenia oraz siłowniki wbudowane w reflektory, które regulują pozycję wiązki świetlnej. Aby zapewnić poprawne działanie układu, po każdym uruchomieniu zapłonu wykonywany jest test samopoziomowania, który może być zauważalny zarówno dla kierowcy, jak i osoby stojącej przed pojazdem. Test samopoziomowania rozpoczyna się w momencie włączenia zapłonu lub uruchomienia silnika, w zależności od konstrukcji pojazdu. System otrzymuje sygnał inicjujący, po czym na podstawie danych z czujników umieszczonych przy zawieszeniu określa aktualne położenie nadwozia względem osi jezdnej. Następnie siłowniki w reflektorach wykonują pełny ruch roboczy – najpierw opuszczają wiązkę światła do najniższej możliwej pozycji, a potem unoszą ją do zaprogramowanego poziomu. Ruch ten trwa zazwyczaj od jednej do dwóch sekund i często jest widoczny jako delikatne „mrugnięcie” lub „przyklęknięcie” wiązki świetlnej na ścianie lub drodze przed samochodem. Celem testu jest nie tylko kalibracja aktualnego położenia reflektorów, ale również sprawdzenie sprawności samych siłowników i komunikacji z czujnikami zawieszenia. Jeżeli którykolwiek z tych elementów nie działa prawidłowo – na przykład czujnik nie wysyła sygnału lub siłownik nie reaguje – system może zarejestrować błąd i przełączyć się w tryb awaryjny. W takim przypadku reflektory ustawiają się na najniższym dopuszczalnym poziomie, aby nie oślepiać innych kierowców, ale jednocześnie znacznie ograniczają zasięg oświetlenia, co wpływa na komfort jazdy nocą. W bardziej zaawansowanych pojazdach test samopoziomowania jest zsynchronizowany z innymi funkcjami, takimi jak adaptacyjne oświetlenie AFS, skrętne reflektory czy segmentowe LED-y. W takich przypadkach test może obejmować także sprawdzenie działania elementów ruchomych reflektora, w tym ruchu soczewki lub matryc LED. W zależności od producenta, test może być cichy i niemal niezauważalny, lub przeciwnie – wydawać wyraźnie słyszalny dźwięk mechanicznej pracy elementów wewnątrz lampy. Jeśli kierowca nie zauważa ruchu świateł przy włączeniu zapłonu, niekoniecznie oznacza to usterkę. Niektóre pojazdy wykonują test w tle, bez widocznego wychylenia wiązki światła. Jednak w większości aut wyposażonych w reflektory ksenonowe lub LED-owe test ten jest fizycznie zauważalny – światła najpierw „opadają”, a potem wracają do pozycji startowej. Brak takiego ruchu w połączeniu z ograniczonym zasięgiem świateł lub pojawieniem się komunikatu o awarii może świadczyć o usterce jednego z elementów systemu samopoziomowania. Diagnostyka testu samopoziomowania polega na odczytaniu błędów z modułu świateł, sprawdzeniu wartości z czujników zawieszenia oraz przeprowadzeniu procedury testowej z poziomu komputera diagnostycznego. W razie potrzeby możliwa jest także ręczna kalibracja położenia reflektorów względem pozycji neutralnej zawieszenia, szczególnie po naprawach układu jezdnego lub wymianie elementów oświetlenia. Podsumowując – test samopoziomowania reflektorów po włączeniu zapłonu to procedura automatyczna, która sprawdza i kalibruje pozycję wiązki świetlnej względem aktualnego stanu zawieszenia. Jego poprawne wykonanie jest kluczowe dla skutecznego i bezpiecznego działania reflektorów w każdych warunkach drogowych.

Zamiana reflektora soczewkowego na klasyczny, czyli z odbłyśnikiem otwartym bez układu projekcyjnego, to temat, który często pojawia się wśród właścicieli starszych aut lub osób poszukujących tańszych zamienników po kolizji. Choć na pierwszy rzut oka oba typy reflektorów mogą pasować do tego samego nadwozia, różnią się nie tylko budową optyczną, ale też wymaganiami elektrycznymi, parametrami świetlnymi oraz komunikacją z systemem elektronicznym pojazdu. Wymiana taka może prowadzić do błędów w komputerze, nieprawidłowego działania świateł, a także problemów z legalnością pojazdu na drodze.

Reflektory soczewkowe, zwłaszcza te wyposażone w ksenony lub moduły LED, są projektowane jako precyzyjne urządzenia optyczne. Wiązka światła przechodzi przez układ soczewek i przysłonę, co pozwala uzyskać ostry rozkład światła i wyraźną granicę odcięcia. Reflektory klasyczne, oparte na samym odbłyśniku i żarówce halogenowej, mają mniej precyzyjny rozkład światła, co wiąże się z innym sposobem projektowania klosza i odbłyśnika. Systemy elektroniczne pojazdu, szczególnie w nowszych autach, są często dostosowane do konkretnego typu reflektora – nie tylko fizycznie, ale też programowo. Zmiana na inny typ bez przystosowania może prowadzić do zapisania błędów w module nadwozia, który nie rozpoznaje zastosowanego źródła światła lub nie wykrywa oczekiwanych wartości napięcia i prądu.

Jednym z najczęstszych problemów po takiej zamianie jest pojawienie się błędów komunikacji lub informacji o niesprawnym oświetleniu. Na przykład, gdy w miejsce reflektora soczewkowego z żarówką D1S lub D3S zamontowany zostaje klasyczny reflektor z żarówką H7, system może wykryć zbyt niski pobór prądu, zinterpretować to jako przepaloną żarówkę i wyświetlić odpowiedni komunikat. Dodatkowo, niektóre auta wyposażone są w funkcje takie jak automatyczne poziomowanie, doświetlanie zakrętów czy adaptacyjne światła AFS, które wymagają precyzyjnej współpracy z układem optycznym i elektronicznym lampy. Reflektor klasyczny nie ma takich funkcji, więc ich brak może zostać odczytany jako usterka.

Z punktu widzenia przepisów, taka zamiana również nie jest obojętna. Reflektory posiadają homologację dla danego typu źródła światła, kąta świecenia i rozkładu strumienia. Montując reflektor klasyczny w miejsce soczewkowego, można naruszyć te parametry, co skutkuje niezgodnością pojazdu z homologacją. Może to zostać zauważone podczas przeglądu technicznego, a nawet kontroli drogowej. W skrajnych przypadkach diagnosta może odmówić podbicia badania technicznego, jeśli uzna, że reflektory nie spełniają wymogów.

Zdarzają się sytuacje, w których taka zamiana jest możliwa – szczególnie w przypadku starszych pojazdów, które występowały zarówno z reflektorami soczewkowymi, jak i klasycznymi. Wtedy konieczne jest dopasowanie całego kompletu: reflektorów, wiązki elektrycznej, przełącznika świateł, a czasem również sterownika świateł. Należy także sprawdzić, czy nowy typ lampy posiada homologację odpowiednią dla danego modelu i rynku. W niektórych przypadkach potrzebne jest przeprogramowanie modułu nadwozia, aby system nie reagował błędem na zmianę parametrów elektrycznych nowego reflektora.

Podsumowując – zamiana reflektora soczewkowego na klasyczny nie jest zalecana bez uprzedniego sprawdzenia zgodności technicznej, homologacyjnej i elektronicznej. Choć fizyczne zamontowanie lampy może być możliwe, w praktyce wiąże się to z ryzykiem błędów w komputerze, ograniczeniem funkcji i problemami prawnymi. Zawsze warto rozważyć naprawę lub zakup zgodnego reflektora zamiast modyfikacji nieprzewidzianej przez producenta.