Testowanie czujników w czasie rzeczywistym przez OBD2 to współcześnie jedna z najszybszych i najbardziej skutecznych metod diagnostycznych zarówno dla profesjonalnych serwisów, jak i pasjonatów motoryzacji. Współczesne auta wyposażone są w magistralę komunikacyjną CAN oraz złącze OBD-II, dzięki którym można na bieżąco podglądać wartości pracy praktycznie każdego ważniejszego czujnika – od położenia wału, przez MAF, MAP, aż po sondy lambda czy czujniki temperatury. Procedura zawsze zaczyna się od podłączenia interfejsu do portu OBD2, który jest zlokalizowany najczęściej pod kierownicą. Po uruchomieniu silnika i wybraniu odpowiedniego sterownika w programie diagnostycznym, użytkownik otrzymuje listę parametrów bieżących („Live Data”), których wartości zmieniają się w rytmie pracy silnika i układów dodatkowych. Testowanie polega przede wszystkim na obserwacji reakcji czujników na dynamiczne operacje: wzrost i spadek obrotów, uruchomienie klimatyzacji, zmiana położenia przepustnicy czy gwałtowne przyspieszanie. Każdy z czujników ma swoją tabelę normatywów – np. czujnik temperatury cieczy powinien płynnie logować wzrost od temperatury otoczenia do 85-100°C po rozgrzaniu, a czujnik MAP reagować natychmiast na naciśnięcie gazu wzrostem ciśnienia bezwzględnego. Sygnały skokowe, zamrożone, nierealne (uśrednianie niezależne od realnego obciążenia) lub niezmienne bez względu na sytuację, wskazują na usterkę elektroniki czujnika lub złe podłączenie. Ogromną zaletą OBD2 jest możliwość porównania kilku parametrów naraz – nieprawidłowa praca jednego sensora objawia się nieuzasadnionymi korektami czynionymi przez komputer w reakcji na fałszywe sygnały (np. spadek mocy po błędzie MAF „naprawiany” przez zwiększanie czasu wtrysku na podstawie sondy lambda). Praca z OBD2 to nie tylko podgląd – to także możliwość zapisywania logów z jazdy testowej, weryfikacji po adaptacji nowych części i szybkie znalezienie źródła problemów, zanim doprowadzą do poważnych awarii mechanicznych.
