Różnice w systemach asystujących pomiędzy klasami samochodów wynikają nie tylko z poziomu zaawansowania technologicznego, ale także oczekiwań klientów, polityki cenowej i segmentu rynkowego. W autach klasy ekonomicznej (segment A/B), systemy asystujące ograniczają się najczęściej do układów wymaganych przepisami: ABS, ESP, bazowy system kontroli trakcji (TCS), często pojedyncza poduszka powietrzna pasażera, bazowy tempomat czy ostrzeżenie o niezamkniętych pasach. Tego typu auta coraz częściej mogą być dodatkowo doposażone (w opcji lub wyższej wersji) w asystenta ruszania pod górę czy system wykrywania zmęczenia kierowcy, ale są to elementy relatywnie proste, często bez możliwości aktualizacji OTA czy personalizacji ustawień. W segmencie kompaktowym i średnim (C/D), standardem staje się aktywny tempomat ACC (adaptacyjny), podstawowy asystent pasa ruchu (LKA), układ rozpoznawania znaków drogowych (TSR), automatyczne światła drogowe oraz system autonomicznego hamowania awaryjnego (AEB). Wyższe wersje wyposażeniowe oferują zaawansowane czujniki martwego pola (BSM), aktywne monitorowanie otoczenia pojazdu (czujniki ultradźwiękowe, kamera cofania z dynamicznymi liniami). W autach klasy premium (segment E/F/duże SUV-y), asystenty jazdy stają się rozbudowanymi systemami opartymi na sieci czujników radarowych, lidarów i kamer 360°. Standard obejmuje automatyczne prowadzenie w korku (Traffic Jam Assist), funkcje półautonomicznej jazdy w trasie (np. Highway Assist), aktywną korekcję toru (aktywna stabilizacja, Rear Steering Automation), Advanced Emergency Steering Assist, predykcyjne przygotowanie samochodu do kolizji (PRE-SAFE). Różnice dotykają także możliwości konfiguracji — klasy wyższe oferują indywidualizację reakcji, zdalne aktualizacje, predykcyjne uczenie na podstawie nawyków kierowcy oraz często wyższy poziom autonomii na poziomie SAE 2/3. Warto zauważyć, że segment premium jako pierwszy wprowadza nowości (np. system nocnego widzenia, Lidar, Level 3), które z czasem „spływają” do niższych segmentów.
