Nawet w ramach jednej marki samochodów, różnice w konstrukcji napędu 4×4 potrafią być znaczące – zarówno pomiędzy modelami SUV, crossover, jak i klasycznymi terenówkami. Kluczowe różnice to przede wszystkim typ rozdziału napędu (stały, dołączany, adaptacyjny), rodzaj zastosowanego sprzęgła (mechaniczne, wielopłytkowe, elektrohydrauliczne, elektromagnetyczne) oraz możliwość manualnej ingerencji kierowcy w tryb pracy – od pełnej automatyki, po obecność osobnych reduktorów, blokad mostów, czy rozdzielaczy momentu.
Dla przykładu: w marce Toyota napęd 4×4 w modelu Land Cruiser to klasyczna, wytrzymała konstrukcja ze stałym napędem na cztery koła, centralnym mechanizmem różnicowym z blokadą i przekładnią redukcyjną. W SUV-ach typu RAV4 czy Hilux spotyka się dołączane napędy z elektronicznie sterowanymi sprzęgłami, pozwalającymi na chwilowe przekazywanie mocy na tył w zależności od warunków drogi (AWD). Analogicznie, Subaru korzysta z różnych wersji symetrycznego napędu – w bazowych modelach spotyka się sprzęgła wielopłytkowe, w sportowych WRX STI – centralny dyferencjał ograniczający poślizg.
Różnicą są także sterowniki i filozofia interwencji elektroniki – niektóre auta „zakręcają” tylne koła przy wykryciu poślizgu przodu, inne przeciwnie – w ogóle nie pozwalają na jazdę z wyłączonym ESP i wymagają wyłączenia wspomagaczy jedynie na bezdrożach. Inżynierowie tej samej marki mogą też stosować inne przełożenia reduktora, algorytm działania blokad czy możliwość kompletnego rozłączenia napędu tylnego.
Praktyczna wskazówka: przed zakupem auta 4×4 dobrze zapoznać się ze specyfikacją konkretnego modelu (czy to wersja rodem z Japonii, USA, czy Europy), by dopasować możliwości układu napędowego do swoich potrzeb terenowych oraz budżetu serwisowego.
