Carlos Reutemann był kierowcą, który uosabiał złożoność ludzkiego charakteru w świecie, gdzie liczyła się przede wszystkim prędkość. Urodzony w prowincji Santa Fe, w Argentynie, wychowany w rodzinie rolniczej, przez długi czas wydawał się być kimś zupełnie spoza świata wyścigów. A jednak to właśnie on został jednym z najważniejszych kierowców lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych, rywalem wielkich nazwisk i bohaterem południowoamerykańskich kibiców.
Reutemann rozpoczął swoją karierę w rajdach, jednak szybko przeniósł się do wyścigów torowych, gdzie jego styl – wyważony, techniczny, oparty na analizie i cierpliwości – zaczął przynosić rezultaty. Zadebiutował w Formule Jeden w barwach zespołu Brabham i od razu dał się poznać jako kierowca nie tylko utalentowany, ale też wyjątkowo inteligentny. Jego sukcesy przyszły w kolejnych latach, kiedy jeździł dla Ferrari, Lotusa i Williamsa. To właśnie z tym ostatnim zespołem Reutemann niemal sięgnął po tytuł mistrzowski.
Jego największym dramatem był sezon tysiąc dziewięćset osiemdziesiąty pierwszy, w którym prowadził w klasyfikacji generalnej aż do ostatniego wyścigu. Tam, mimo ogromnych szans, przegrał tytuł zaledwie jednym punktem, budząc falę spekulacji i emocji. Wielu uważa, że w tym momencie nie tylko przegrał wyścig, ale i stracił serce do rywalizacji. Reutemann był znany z introwertycznego charakteru i unikania medialnego zgiełku. Był wojownikiem cichym, ale nieustępliwym. Nie zawsze błyszczał na pierwszych stronach gazet, lecz na torze potrafił być niepokonany.
Po zakończeniu kariery sportowej zajął się polityką i przez wiele lat pełnił funkcję senatora, a nawet był poważnym kandydatem na prezydenta Argentyny. Jego przejście z toru do świata polityki było naturalne – jako człowiek zdyscyplinowany, cieszył się zaufaniem społeczeństwa i pozostał symbolem etosu pracy oraz odpowiedzialności.
Carlos Reutemann był kierowcą innego rodzaju – nie buntownikiem, nie showmanem, lecz człowiekiem skupionym, który traktował wyścigi jak sztukę precyzji. Do dziś pozostaje jednym z najwyżej ocenianych zawodników, którzy nigdy nie zdobyli tytułu mistrza świata. Dla wielu fanów był i pozostaje uosobieniem argentyńskiej dumy i godności.
