Czujnik NOx (tlenków azotu) należy do najbardziej zaawansowanych i kosztownych elementów pomiarowych stosowanych w nowoczesnych systemach kontroli emisji spalin, zwłaszcza w silnikach wysokoprężnych (Diesel) wyposażonych w układy SCR i AdBlue. Jego podstawowym zadaniem jest stałe mierzenie ilości tlenków azotu w spalinach po katalizatorze lub filtrze DPF, co pozwala na bieżącą regulację procesu dozowania mocznika oraz efektywną pracę układu oczyszczania spalin. Typowe objawy awarii czujnika NOx to nagłe zapalenie się kontrolki „check engine”, pojawienie się komunikatów o błędach systemu emisji spalin lub AdBlue oraz zmiana trybu pracy silnika na awaryjny z ograniczeniem mocy. Często dochodzi do zwiększenia zużycia AdBlue, niemożności redukcji poziomu NOx i przekroczenia dopuszczalnych wartości emisji, co powoduje blokadę dalszej jazdy po przejechaniu określonego dystansu. Dodatkowe sygnały to niestabilna praca silnika, gwałtowne skoki spalania, dziwne zapachy z wydechu lub brak funkcji „auto regeneration” DPF. W komputerze odczytamy szereg kodów błędów powiązanych z czujnikiem NOx (P2200–P2204, P229F, P229E, P20EE itp.). Przyczyną awarii może być zabrudzenie zanieczyszczeniami, zalanie wodą, uszkodzenie przewodów lub naturalne zużycie sensora (okres eksploatacji czujnika NOx to zwykle 80–150 tys. km). W przypadku pierwszych objawów warto przeprowadzić diagnostykę komputerową, przetestować okablowanie i rozważyć czyszczenie bądź wymianę sensora. Bagatelizowanie awarii prowadzi do wyższego zużycia paliwa, częstych usterek DPF/SCR, a nawet poważnych awarii mechanicznych silnika i kosztownych napraw.
