Czujniki położenia – różnice między indukcyjnymi i hallotronowymi

Czujniki położenia są nieodłącznym elementem nowoczesnych układów sterowania silnikiem, skrzynią biegów i innymi systemami pojazdu. Najważniejsze typy czujników to indukcyjne (magnetoindukcyjne) oraz hallotronowe. Czujnik indukcyjny działa na zasadzie zmiany strumienia magnetycznego podczas przemieszczania się ferromagnetycznych elementów (np. koła zębatego). Pod wpływem ruchu generuje napięcie indukowane w cewce – jest to czujnik pasywny, nie wymaga zasilania. Zaletą jest duża odporność na zakłócenia, prosta konstrukcja, możliwość pracy w trudnych warunkach (np. silne drgania, wysoka temperatura), a także niska cena. Hallotronowy (czujnik Halla), to element aktywny, wymagający zasilania (najczęściej 5V). Wykorzystuje zjawisko Halla – zmiana natężenia pola magnetycznego poprzez ruch elementu pomiarowego daje impuls cyfrowy lub stałe napięcie, które jest łatwe do przetworzenia przez ECU. Przewagą hallotronowych jest wyższa precyzja, szybsza reakcja na zmiany położenia, możliwość pracy w szerokim zakresie prędkości i bezpośrednia zgodność z nowoczesną elektroniką pojazdową. Indukcyjne czujniki montuje się głównie w układach ABS, wału korbowego, starszych pojazdach oraz przy dużych prędkościach obrotowych. Czujniki Halla są stosowane np. przy położeniu wałka rozrządu, przekładniach automatycznych, systemach z drive-by-wire i układach wymagających precyzyjnych pomiarów. Najważniejszą konsultacyjną kwestią jest zgodność z wymaganiami elektroniki auta – zamiana typu czujnika bez odpowiedniej adaptacji nie przyniesie efektu. Wybór odpowiedniego czujnika zależy od potrzeb układu, rodzaju analogu/sygnału cyfrowego oraz warunków pracy.