System ESP (Electronic Stability Program), znany także jako ESC, to jeden z kluczowych elementów współczesnych systemów bezpieczeństwa czynnego w samochodach. Jego głównym zadaniem jest zapobieganie utracie kontroli nad pojazdem podczas nagłych manewrów, jazdy po śliskiej nawierzchni czy w trakcie gwałtownego hamowania. ESP nie tylko monitoruje zachowanie auta, ale również aktywnie ingeruje w pracę układu hamulcowego, zwłaszcza w sytuacjach awaryjnych. W przypadku hamowania awaryjnego system ESP współpracuje z ABS (systemem zapobiegającym blokowaniu kół) oraz z systemem wspomagania nagłego hamowania. Gdy kierowca gwałtownie wciska pedał hamulca, ESP analizuje sygnały z czujników prędkości obrotowej kół, czujnika kąta skrętu kierownicy, czujnika przyspieszenia poprzecznego i podłużnego oraz czujnika żyroskopowego. Jeśli wykryje, że pojazd zaczyna tracić przyczepność, np. w wyniku poślizgu, natychmiast ingeruje w rozdział sił hamowania pomiędzy poszczególne koła. Może selektywnie zwiększać lub zmniejszać ciśnienie w obwodach hamulcowych, aby przeciwdziałać nadsterowności lub podsterowności. W praktyce oznacza to, że podczas nagłego hamowania na śliskiej nawierzchni ESP nie tylko zapobiega blokowaniu kół (jak ABS), ale także stabilizuje tor jazdy, przyhamowując odpowiednie koła i – w razie potrzeby – ograniczając moment obrotowy silnika. W nowoczesnych pojazdach ESP potrafi także inicjować automatyczne hamowanie awaryjne, gdy system wykryje zagrożenie kolizją, nawet jeśli kierowca nie zdąży zareagować. Dzięki temu ESP znacząco zwiększa skuteczność hamowania awaryjnego, skraca drogę hamowania i minimalizuje ryzyko poślizgu czy wypadnięcia z drogi. Warto podkreślić, że ESP działa w tle i aktywuje się tylko wtedy, gdy wykryje zagrożenie – kierowca może nawet nie zauważyć jego interwencji, poza migającą kontrolką na desce rozdzielczej. Regularna diagnostyka systemu, sprawność czujników i układu hamulcowego oraz odpowiednie ogumienie to podstawa skutecznego działania ESP podczas hamowania awaryjnego.
