Ustawianie limitu prędkości niezależnie od systemów fabrycznych auta jest możliwe, choć zakres i rozwiązania zależą od modelu pojazdu oraz oczekiwań użytkownika. W nowszych autach funkcja ogranicznika prędkości (limiter, speed limiter) jest systemem wbudowanym i skonfigurowanym przez producenta w menu komputera pokładowego – użytkownik może wybrać graniczną prędkość, a system uniemożliwia jej przekroczenie, poza sytuacjami awaryjnymi (kick-down, pełen gaz).
Dla starszych pojazdów lub aut bez limitera dostępne są akcesoryjne limitery prędkości – moduły elektroniczne lub mechaniczne blokady, które instalowane są np. na pedał gazu lub w okolicach sterownika silnika. Rozwiązania aftermarket wymagają jednak homologacji (zwłaszcza dla floty firmowej, szkoleniowej), by zachować zgodność z przepisami.
Popularnym sposobem ustawienia ograniczeń bez ingerencji w elektronikę jest korzystanie z aplikacji mobilnych połączonych z OBD oraz systemów wirtualnego monitorowania prędkości („eco driving”, telematyka flotowa), które nie blokują jazdy poza limitem, lecz rejestrują i raportują przekroczenia.
W samochodach z zaawansowanym systemem GPS oraz integracją z nawigacją, limity mogą być automatycznie narzucane przy wjazdach do określonych stref lub na odcinkach dróg z ograniczeniami, gdy system wykryje miejsce (np. w rejonie szkoły, placu zabaw). Specjalistyczne programy warsztatowe pozwalają w pojazdach flotowych ustawić ogranicznik w module sterującym pojazdu, jednak zmiany te wymagają uprawnień administratora i mogą być zresetowane po aktualizacji lub serwisie.
Nie wszystkie metody mają bezpośredni wpływ na bezpieczeństwo bierne – aplikacje nie są w stanie uniemożliwić przekroczenia prędkości, a niedokładnie zaimplementowane blokady są zagrożeniem podczas awaryjnych manewrów. Najskuteczniejsze są ograniczniki homologowane, przeznaczone do konkretnego typu samochodu i sprawdzone przez producenta.
