Dennis Gage to twarz, której nie sposób pomylić – charakterystyczny wąs, okulary, nieschodzący z ust uśmiech i niepowtarzalna energia. Ale pod tą powierzchnią kryje się człowiek o ogromnej wiedzy, pasji i misji popularyzowania klasycznej motoryzacji. Urodził się w listopadzie tysiąc dziewięćset pięćdziesiątego pierwszego roku w stanie Illinois, a jego miłość do samochodów zaczęła się jeszcze w dzieciństwie. Od zawsze fascynowały go nie tylko linie karoserii, ale też technika, historia i ludzie, którzy za tymi autami stali.
Z wykształcenia był chemikiem, zdobył doktorat, a przez pewien czas pracował nawet dla wielkich koncernów spożywczych, zajmując się rozwojem produktów. Jednak sercem zawsze był przy silnikach i chromach. W latach dziewięćdziesiątych postanowił połączyć swoje pasje i wiedzę, tworząc program „My Classic Car” – format, który z czasem stał się kultowy wśród miłośników motoryzacji na całym świecie.
Jego styl prowadzenia był unikalny – z jednej strony naukowy, z drugiej pełen entuzjazmu. Nie silił się na showmana, ale i tak przyciągał widzów jak magnes. Odwiedzał zloty, garaże, muzea, rozmawiał z kolekcjonerami, konstruktorami i pasjonatami z całych Stanów Zjednoczonych. Zawsze przygotowany, z szacunkiem do gości i ogromną wiedzą, którą dzielił się z widzami w sposób przystępny i ciepły. Jego program nie był tylko o samochodach – był o ludziach, którzy nimi żyją.
Dennis Gage nie promował jednego stylu. Z równą uwagą pochylał się nad idealnie odrestaurowanym Cadillaciem z lat pięćdziesiątych, co nad rat rodem zrobionym z części zbieranych po złomach. Dla niego każdy samochód miał swoją wartość, jeśli tylko był zbudowany z sercem i miał swoją historię. Przez lata zgromadził rzesze fanów, nie tylko przed telewizorami, ale też na zlotach i eventach, gdzie był stałym gościem i ambasadorem klasycznej motoryzacji.
Dzięki niemu tysiące ludzi spojrzało na klasyczne auta inaczej – nie jak na przestarzałe maszyny, ale jak na ruchome dzieła sztuki, fragmenty historii i emocjonalne wehikuły wspomnień. Dennis Gage udowodnił, że pasja nie musi być krzykliwa, by była zaraźliwa. Wystarczy autentyczność, wiedza i wąsy, które stały się jego znakiem firmowym.
