Diagnostyka czujnika temperatury – jak interpretować oporność

Diagnostyka czujnika temperatury to jeden z podstawowych elementów oceny sprawności układów sterowania silnika, klimatyzacji czy systemów bezpieczeństwa. Większość czujników temperatury stosuje tzw. termistory, z czego najpopularniejsze to NTC (Negative Temperature Coefficient) i PTC (Positive Temperature Coefficient). Klucz do prawidłowej diagnozy stanowi interpretacja oporności czujnika w funkcji zmiany temperatury. W przypadku NTC wraz ze wzrostem temperatury rezystancja czujnika maleje – dla przykładu, czujnik używany do pomiaru cieczy chłodzącej może mieć około 2-5 kΩ przy temperaturze otoczenia (20°C), a tylko 200-400 Ω przy rozgrzanym silniku (90-100°C). Praktyczna diagnostyka polega na odłączeniu złącza czujnika i zmierzeniu oporu multimetrem między pinami. Zawsze należy zestawić wyniki z tabelą serwisową producenta pojazdu – każda marka przewiduje własne wartości w zależności od temperatury. Płynna, proporcjonalna zmiana oporu bez przeskoków sygnalizuje sprawność sensora. Jeśli rezystancja nie zmienia się podczas nagrzewania lub odczyty są nieskończone (przerwa) albo bliskie zeru (zwarcie), czujnik uznaje się za uszkodzony. Ważnym testem jest również sprawdzenie samej instalacji i złącz – utlenienie, wilgoć, korozja potrafią generować oporności przejściowe, które zaburzają odczyty i prowadzą do fałszywych alarmów w ECU. Czujniki PTC zachowują się odwrotnie – rezystancja rośnie wraz z temperaturą. Cechą diagnostyki każdego rodzaju czujnika jest cierpliwość, dokładność i stosowanie referencyjnych źródeł temperatury – np. porównanie oporności czujnika na zimno i po zanurzeniu w gorącej wodzie. Odpowiednia interpretacja oporności pozwala nie tylko uniknąć niepotrzebnej wymiany sprawnych czujników, ale też zapobiega poważniejszym uszkodzeniom spowodowanym złym dozowaniem mieszanki czy opóźnieniem rozruchu silnika.