Emil Lindholm to nazwisko, które w fińskim motorsporcie coraz częściej pada w kontekście przyszłości rajdów. Choć na pierwszy rzut oka może się wydawać, że to kolejny zawodnik z krainy tysiąca jezior, który po prostu kontynuuje lokalną tradycję, to jego historia pokazuje coś znacznie więcej – głębokie osadzenie w motorsporcie, ale także silną potrzebę wyznaczania własnej ścieżki w cieniu znanego nazwiska. Emil jest bowiem synem Miki Lindholma, doświadczonego kierowcy rajdowego, który w latach dziewięćdziesiątych i dwutysięcznych startował w wielu prestiżowych imprezach, choć nigdy nie przebił się do światowej czołówki.
Dla Emila rajdy były obecne od dzieciństwa. Dorastając w środowisku, gdzie szutrowa droga i dźwięk turbosprężarki były codziennością, nie sposób było nie złapać bakcyla. Już jako nastolatek zaczął startować w lokalnych zawodach, a jego naturalna płynność i technika za kierownicą szybko zwróciły uwagę obserwatorów. Początkowo startował w mistrzostwach krajowych, gdzie zbierał doświadczenie i wygrywał kolejne imprezy. To właśnie ta cierpliwa, metodyczna droga – bez wielkiego medialnego szumu – pozwoliła mu ugruntować pozycję solidnego zawodnika.
Przełomem okazał się udział w mistrzostwach świata w klasie WRC 2. Emil nie był typem showmana, ale raczej kierowcą analitycznym, który z wyścigu na wyścig poprawiał wyniki i unikał kosztownych błędów. Swoją dojrzałość i techniczne zrozumienie rajdów pokazał w sezonach, w których rywalizował z takimi zawodnikami jak Andreas Mikkelsen czy Jari Huttunen. Zwycięstwo w mistrzostwach WRC 2 przyniosło mu międzynarodowe uznanie, a jego jazda była chwalona za precyzję i spokój nawet w najtrudniejszych warunkach.
Styl Emila Lindholma to klasyczna fińska szkoła – czysta linia, kontrolowany poślizg, umiejętność jazdy po śniegu i szutrze bez niepotrzebnego ryzyka. Choć nie jest jeszcze postacią pokroju Senny czy Loeba, w jego podejściu widać potencjał na coś większego. Jest zawodnikiem, który bardziej niż flesze aparatów ceni sobie rozwój i konsekwencję. W czasach, gdy media społecznościowe często kształtują karierę, Emil pozostaje skupiony na torze, z oczami wpatrzonymi w najbliższy zakręt.
Dla fińskiej społeczności rajdowej Lindholm staje się symbolem powrotu do korzeni – zawodnikiem, który przypomina o tym, że w rajdach najważniejszy jest rytm, wyczucie i pokora wobec maszyny. Choć jego historia wciąż się pisze, jedno jest pewne – Emil Lindholm to nazwisko, które z roku na rok będzie rozbrzmiewać coraz mocniej na szutrowych i asfaltowych trasach świata.
