Esteban Tuero był jednym z najmłodszych kierowców w historii Formuły Jeden, kiedy zadebiutował w tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątym ósmym roku. Miał zaledwie dziewiętnaście lat, kiedy zasiadł za kierownicą bolidu zespołu Minardi. Już sama obecność w tym świecie w tak młodym wieku była czymś wyjątkowym, ale historia Tuero to również opowieść o presji, jaką może wywrzeć świat motorsportu na bardzo młodego człowieka.
Tuero urodził się w Buenos Aires i już jako chłopiec pokazał, że w jego żyłach płynie wyścigowa krew. Jego ojciec wspierał rozwój kariery syna od najmłodszych lat, a talent Estebana szybko wypłynął na szerokie wody. Startując w różnych seriach juniorskich, zyskał opinię agresywnego, ale technicznie rozwiniętego kierowcy. W wieku siedemnastu lat był już blisko Formuły Jeden, co samo w sobie było niezwykłe.
Zespół Minardi, znany z dawania szans młodym, zakontraktował go na sezon tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiąt osiem. Mimo braku doświadczenia, Tuero prezentował się solidnie – jego występy nie przyniosły punktów, ale pokazywały determinację i dużą dojrzałość. Niestety, na koniec sezonu doznał kontuzji karku podczas kolizji w Grand Prix Japonii. To, w połączeniu z ogromnym stresem i brakiem komfortu psychicznego, doprowadziło do szokującej decyzji.
Esteban Tuero zrezygnował z kariery w F1, mając zaledwie dwadzieścia lat. Ta decyzja zaskoczyła cały świat – nikt nie spodziewał się, że tak młody i obiecujący kierowca zakończy przygodę z F1 po jednym sezonie. Jak sam później przyznał, ogromna presja, odległość od rodziny i wyczerpanie psychiczne sprawiły, że ściganie na najwyższym poziomie przestało go cieszyć.
Tuero powrócił do ścigania w Argentynie, gdzie przez wiele lat startował w krajowych seriach wyścigowych, takich jak Turismo Nacional czy TC 2000. Wśród lokalnych fanów był szanowany i uwielbiany, ale jego nazwisko zawsze wzbudzało pytanie: „co by było, gdyby?”. Do dziś uważany jest za jedną z największych niewykorzystanych szans w historii F1.
Esteban Tuero pokazał, że za kierownicą nie zawsze liczy się tylko talent i szybkość. Potrzebna jest także odporność psychiczna, odpowiednie wsparcie i dojrzałość, by przetrwać w brutalnym świecie wyścigów. Jego historia jest przestrogą, ale i przypomnieniem, że pasja do ścigania nie zawsze musi prowadzić na szczyt, by była prawdziwa i godna szacunku.
