Gabriele Tarquini to jeden z tych kierowców, których kariera zdaje się nie mieć końca. Niezwykle doświadczony, wytrwały i zawsze głodny rywalizacji, przez dziesięciolecia pozostawał obecny na wyścigowych torach, udowadniając, że wiek i upływ czasu nie muszą być przeszkodą dla prawdziwej pasji. Urodzony we Włoszech w połowie lat pięćdziesiątych, od najmłodszych lat interesował się motoryzacją, ale jego droga do zawodowego ścigania nie była błyskawiczna. To, czego zabrakło mu w błyskotliwym starcie, nadrabiał konsekwencją, pracowitością i techniczną inteligencją za kierownicą.
Zadebiutował w Formule Jeden w drugiej połowie lat osiemdziesiątych, ale nie dane mu było trafić do zespołów z czołówki. Jeździł w mniejszych ekipach, takich jak Coloni, AGS czy Osella, walcząc często bardziej z samochodem niż z rywalami. Jego styl był cierpliwy, metodyczny, pełen pokory wobec trudnych warunków, a mimo braku punktów i spektakularnych wyników, zyskał opinię solidnego i godnego zaufania kierowcy. Gdy jego czas w Formule Jeden dobiegł końca, nie zrezygnował z wyścigów – wręcz przeciwnie, rozpoczął najbardziej udaną fazę swojej kariery.
Prawdziwe triumfy przyszły w wyścigach samochodów turystycznych. Tarquini związał się z wieloma renomowanymi zespołami, reprezentując barwy takich marek jak Alfa Romeo, Honda czy Hyundai. W serii BTCC zdobył mistrzostwo jeszcze w latach dziewięćdziesiątych, co było zwiastunem długiej i owocnej kariery. W serii WTCC oraz późniejszym WTCR nie tylko zdobywał kolejne zwycięstwa, ale również tytuł mistrza świata, czyniąc to w wieku, który dla większości zawodników jest już dawno emerytalny.
Jego styl jazdy to połączenie opanowania i determinacji. Potrafił zachować chłodną głowę w sytuacjach ekstremalnych i jednocześnie narzucić tempo, które zaskakiwało młodszych rywali. Pracował blisko z inżynierami, przekazując precyzyjne informacje o ustawieniach auta, co czyniło go nieocenionym członkiem zespołu. Zyskał szacunek zarówno kibiców, jak i konkurencji, a jego obecność w padoku była symbolem klasy, profesjonalizmu i długowieczności.
Dla wielu fanów motorsportu Gabriele Tarquini to uosobienie tego, czym powinien być kierowca wyścigowy – skupiony, pokorny i wiecznie głodny rywalizacji. Jego dziedzictwo to nie tylko tytuły i zwycięstwa, ale również inspiracja dla pokoleń zawodników, że prawdziwa kariera nie kończy się w momencie odejścia z Formuły Jeden. W przypadku Tarquiniego, to właśnie wtedy wszystko się zaczęło.
