Gabriele Tarquini to kierowca, którego kariera mogłaby posłużyć za scenariusz filmowy. Przez dekady obecny na najwyższym poziomie motorsportu, zdołał nie tylko dostosować się do zmieniających się realiów, ale też nieustannie walczyć o zwycięstwa. Włoski zawodnik o spokojnym uśmiechu i żelaznym charakterze był jednym z najbardziej wszechstronnych kierowców swoich czasów, zdobywając uznanie zarówno w Formule Jeden, jak i w wyścigach samochodów turystycznych.
Urodził się w Civitavecchii w latach sześćdziesiątych i szybko dał się poznać jako wyjątkowy talent. W młodości ścigał się w seriach jednomiejscowych, aż w końcu trafił do Formuły Jeden, gdzie przez kilka sezonów reprezentował barwy mniej konkurencyjnych zespołów. Choć nie odnosił tam spektakularnych sukcesów, jego tempo i profesjonalizm nie umknęły uwadze.
Prawdziwa legenda zaczęła się jednak wraz z jego przejściem do świata samochodów turystycznych. Tarquini jeździł dla takich marek jak Alfa Romeo, Honda, SEAT czy Hyundai, zdobywając kolejne mistrzostwa i budując swoją reputację jako jednego z najlepszych zawodników w tej kategorii. Jego największy sukces przyszedł w niezwykłym stylu – zdobył tytuł mistrza świata WTCR mając ponad pięćdziesiąt lat, co czyni go najstarszym mistrzem w historii międzynarodowych mistrzostw FIA.
Styl jazdy Tarquiniego był synonimem precyzji i doświadczenia. Wiedział, kiedy zaatakować, a kiedy odpuścić. Potrafił czytać rywali, przewidywać sytuacje i wykorzystywać każdą okazję. Był kierowcą niezwykle inteligentnym, który zawsze myślał kilka zakrętów naprzód. Dzięki temu nawet w starciu z młodszymi, agresywnymi zawodnikami potrafił zachować zimną krew i zdobywać punkty tam, gdzie inni odpadali z rywalizacji.
Tarquini nie był medialnym showmanem, ale jego nazwisko zawsze wzbudzało szacunek. Dla fanów był wzorem profesjonalizmu, a dla zespołów – fundamentem, na którym można było budować zwycięskie projekty. Przez całą swoją karierę pozostał wierny swojej filozofii – pracować ciężko, jeździć mądrze i nie tracić pasji.
Dziedzictwo Gabriele Tarquiniego to nie tylko tytuły i statystyki, ale także przykład tego, że w motorsporcie wiek nie musi być barierą, jeśli za kierownicą siedzi człowiek z duszą wojownika. Jego historia pokazuje, że prawdziwy mistrz nie gaśnie z wiekiem, a z każdym sezonem może lśnić coraz mocniej.
