Parowanie reflektora to zjawisko znane większości kierowców, szczególnie w okresach przejściowych, gdy temperatura otoczenia gwałtownie się zmienia, a wilgotność powietrza jest wysoka. Często jednak trudno jednoznacznie ocenić, czy mamy do czynienia z normalnym zjawiskiem kondensacji pary wodnej, które samoistnie ustępuje, czy z poważniejszym problemem – nieszczelnością oprawy, która prowadzi do trwałego zawilgocenia wnętrza lampy. Rozróżnienie tych dwóch przypadków jest istotne nie tylko dla estetyki, ale przede wszystkim dla trwałości reflektora i bezpieczeństwa jazdy.
Naturalne parowanie reflektora objawia się zazwyczaj lekką mgiełką lub wilgotną poświatą na wewnętrznej stronie klosza. Pojawia się po intensywnym deszczu, myciu auta, wjeździe w kałużę lub po dłuższym postoju w wilgotnym miejscu. Charakterystyczne jest to, że para pojawia się równomiernie, nie tworzy kropli i znika samoistnie po kilkudziesięciu minutach jazdy z włączonymi światłami. Lampy fabryczne mają wbudowane odpowietrzniki, które umożliwiają wymianę powietrza z otoczeniem i pozwalają na odparowanie wilgoci, dlatego tego typu parowanie uznaje się za zjawisko normalne, mieszczące się w tolerancji konstrukcyjnej.
Zupełnie inaczej wygląda sytuacja, gdy parowanie jest jednostronne, intensywne, trwa przez wiele dni albo zamienia się w widoczne skropliny, a na dnie reflektora gromadzi się woda. Wtedy można podejrzewać, że doszło do nieszczelności oprawy. Nieszczelność może powstać na kilka sposobów – przez uszkodzoną lub zdeformowaną uszczelkę klosza, niedokładnie zamontowany dekiel serwisowy, pęknięcie klosza, mikrouszkodzenia po kamieniach czy nieprofesjonalne klejenie lampy po regeneracji. W takiej sytuacji powietrze z otoczenia dostaje się do wnętrza reflektora w sposób niekontrolowany, przynosząc ze sobą wilgoć, która nie ma możliwości odparowania.
Jednym z najprostszych sposobów odróżnienia parowania od nieszczelności jest test podciśnienia. Wystarczy uszczelnić wszystkie otwory wentylacyjne lampy i podłączyć do niej źródło podciśnienia lub delikatnej nadmuchiwanej mgły – na przykład dymu technicznego. Jeżeli gdzieś w obudowie znajduje się nieszczelność, para zacznie się wydobywać z konkretnego punktu, wskazując miejsce rozszczelnienia. Inną metodą jest użycie piany technicznej w sprayu, którą spryskuje się obwód reflektora – obecność pęcherzyków oznacza nieszczelność.
Dodatkowym objawem nieszczelności może być zaparowanie nie tylko klosza, ale także powierzchni odbłyśników lub soczewki projektora. Pojawiają się tam matowe osady, których nie da się usunąć bez rozbierania lampy. W bardziej zaawansowanych przypadkach może dojść do korozji elementów wewnętrznych lub uszkodzenia przetwornicy i modułów LED, co kończy się całkowitą utratą sprawności reflektora. Jeśli wewnątrz lampy pojawią się krople wody, osad na dnie lub odgłos chlupania, oznacza to jednoznacznie, że mamy do czynienia z poważną nieszczelnością wymagającą natychmiastowej interwencji.
Warto również sprawdzić, czy parowanie pojawia się po konkretnych czynnościach – na przykład po myciu samochodu myjką ciśnieniową. Jeśli problem występuje tylko wtedy, możliwe, że nieszczelność znajduje się w miejscu wrażliwym na ciśnienie wody – np. w okolicy dekla, odpowietrznika lub spoiny klosza. W takiej sytuacji pomocne może być dokładne obejrzenie reflektora z zewnątrz pod światłem lub przy pomocy kamery endoskopowej.
Podsumowując – parowanie reflektora może być zjawiskiem normalnym, jeżeli ma charakter tymczasowy i równomierny. Natomiast każda sytuacja, w której wilgoć nie znika, a wręcz się nasila, wskazuje na nieszczelność oprawy. Dokładne sprawdzenie szczelności, testy ciśnieniowe i obserwacja zachowania lampy w różnych warunkach pozwolą precyzyjnie zidentyfikować problem i uniknąć poważniejszych uszkodzeń układu oświetlenia.
