Lakier samochodowy, oglądany gołym okiem, wydaje się idealnie gładki, błyszczący i jednolity. Jednak pod mikroskopem ujawnia swoją złożoną strukturę i liczne niedoskonałości, które mają kluczowe znaczenie dla trwałości, odporności i estetyki powłoki. Typowa powłoka lakiernicza składa się z kilku warstw: podkładu, lakieru bazowego (kolorowego) oraz lakieru bezbarwnego (clear coat). Pod mikroskopem każda z tych warstw ma inną strukturę i właściwości. Warstwa podkładu jest porowata, co zapewnia przyczepność do blachy i izolację przed wilgocią. Lakier bazowy zawiera pigmenty, drobinki metalu lub perły, które pod mikroskopem wyglądają jak nieregularne, kolorowe płatki lub kryształki. Warstwa bezbarwna jest najbardziej gładka, ale nawet ona pod dużym powiększeniem ujawnia mikroskopijne rysy, pory, pęknięcia i nierówności. Na powierzchni lakieru widoczne są także osady mineralne, kurz, pyłki, resztki wosku czy ślady po myciu. Mikroskopowe badania lakieru pozwalają ocenić stopień zużycia powłoki, obecność mikrorys, swirl marks, hologramów oraz skuteczność powłok ochronnych. W przypadku powłok ceramicznych pod mikroskopem widać cienką, jednolitą warstwę, która wypełnia mikroszczeliny i wygładza powierzchnię. Uszkodzenia mechaniczne, takie jak zarysowania, odpryski czy pęknięcia, są pod mikroskopem znacznie bardziej widoczne niż gołym okiem – nawet drobna rysa może mieć głębokość kilku mikrometrów i prowadzić do rozwoju korozji. Badania mikroskopowe są wykorzystywane w laboratoriach producentów lakierów, podczas ekspertyz powypadkowych oraz w procesie renowacji i detailingu, by ocenić stan powłoki i dobrać odpowiednie metody naprawy.
