Czujniki parkowania to jedno z najpraktyczniejszych udogodnień w nowoczesnych samochodach, szczególnie w gęstej miejskiej zabudowie. Jednak ich skuteczność i dokładność działania są ściśle związane z pozycją montażu, kątem ich ustawienia oraz przestrzenią, jaką mają do dyspozycji wokół pojazdu. W autach o obniżonym zawieszeniu, szczególnie tych przerabianych na potrzeby tuningu lub obniżanych z powodu stylizacji stance, sposób działania czujników może ulec wyraźnej zmianie, a w skrajnych przypadkach – zakłóceniu lub całkowitemu oszukaniu systemu.
Obniżenie zawieszenia zmienia przede wszystkim kąt, pod jakim czujniki parkowania wysyłają i odbierają fale ultradźwiękowe. W pojeździe fabrycznym czujniki montowane są na określonej wysokości, która została dobrana tak, by detekcja przeszkód w dolnym i środkowym zakresie była możliwie najbardziej precyzyjna. Jeśli auto zostanie obniżone – na przykład przez montaż sprężyn sportowych, gwintu lub airride – cały układ czujników znajduje się niżej niż zakładano podczas jego projektowania. W praktyce oznacza to, że wiązka ultradźwięków uderza w ziemię wcześniej niż powinna, co może prowadzić do fałszywych alarmów, błędnego odczytu odległości lub całkowitego braku detekcji niektórych przeszkód.
W niskich autach szczególnie łatwo o tzw. martwe strefy. Czujniki mogą nie wykrywać niskich krawężników lub ostrych wystających krawędzi, które znajdują się poniżej nowego kąta działania wiązki. Z kolei niewielkie nierówności nawierzchni, które normalnie nie wzbudzają reakcji systemu, mogą być odbierane jako przeszkody, ponieważ znajdują się bliżej i pod ostrzejszym kątem względem obniżonych czujników. Skutkiem tego są niepotrzebne sygnały dźwiękowe lub zmieniona interpretacja dystansu – kierowca słyszy ostrzeżenie o rzekomej przeszkodzie, której w rzeczywistości nie ma.
Obniżone zawieszenie często wiąże się również z zastosowaniem elementów aerodynamicznych – takich jak splittery, dokładki czy dyfuzory – które mogą znajdować się blisko czujników. Jeśli te elementy zmieniają przepływ powietrza lub znajdują się w bezpośredniej linii pracy sensora, system może odbierać ich obecność jako przeszkodę. W niektórych przypadkach wystarczy nawet lekkie ugięcie zderzaka po zjechaniu z wysokiego krawężnika, by czujnik zaczął reagować na sam pojazd.
Warto też zauważyć, że zawieszenie wpływa na działanie czujników w sposób dynamiczny – podczas jazdy po nierównościach lub podczas dojazdu do przeszkody, auto może na chwilę się przechylić, a tym samym zmienić odległość czujników od ziemi. W przypadku zawieszeń pneumatycznych lub adaptacyjnych, które stale dostosowują prześwit do warunków jazdy, zmiana wysokości może być niezauważalna przez kierowcę, ale kluczowa dla działania czujników. Jeśli poziom zawieszenia zostanie podniesiony lub obniżony względem fabrycznych ustawień bez korekty położenia sensorów, system może zacząć działać w sposób nieprzewidywalny.
W skrajnych przypadkach, zwłaszcza w samochodach po głębokich modyfikacjach nadwozia i zawieszenia, czujniki parkowania mogą całkowicie stracić funkcję ostrzegawczą i wymagać przeniesienia lub całkowitego wyłączenia. Dotyczy to głównie pojazdów showcarów lub tych przygotowywanych do ekstremalnego tuningu, w których techniczna funkcjonalność schodzi na drugi plan. W codziennych autach obniżonych o kilka centymetrów wystarczające może być przetestowanie działania systemu i – w razie potrzeby – wykonanie kalibracji w serwisie lub doposażenie czujników o innym kącie pracy.
Podsumowując – zawieszenie, a zwłaszcza jego wysokość i charakterystyka pracy, ma istotny wpływ na czujniki parkowania. Im niższe auto, tym większe ryzyko zakłóceń w działaniu systemu i konieczność dostosowania go do nowych warunków. Precyzja parkowania z użyciem czujników może zostać zachowana tylko wtedy, gdy zawieszenie i czujniki pracują zgodnie z założeniami fabrycznymi lub zostały odpowiednio skalibrowane do zmodyfikowanego układu jezdnego. W przeciwnym razie technologia, która miała ułatwiać parkowanie, może wprowadzać kierowcę w błąd i zwiększać ryzyko błędnych manewrów.
