Chiptuning to jedna z najprostszych i najbardziej opłacalnych form podniesienia osiągów samochodu, szczególnie w przypadku nowoczesnych jednostek z elektronicznym sterowaniem. Jednak nie wszystkie auta reagują na tego typu modyfikacje równie dobrze. Wśród kierowców i tunerów krążą opinie na temat tego, które modele silników i marek najlepiej znoszą zmiany w oprogramowaniu, zarówno pod względem przyrostu mocy, jak i długoterminowej trwałości. Kluczowym czynnikiem jest tu nie tylko konstrukcja samego silnika, ale także rezerwy fabryczne pozostawione przez producenta, jakość osprzętu i ogólna kondycja techniczna pojazdu.
Najlepiej do chiptuningu nadają się samochody z turbodoładowanymi silnikami benzynowymi lub wysokoprężnymi. To właśnie w tych jednostkach fabryczne sterowniki bardzo często ograniczają moc na potrzeby norm emisji spalin, zachowania różnic pomiędzy wersjami modelowymi lub ze względu na lokalne uwarunkowania podatkowe. W praktyce oznacza to, że te same silniki w różnych wersjach mają bardzo zbliżoną budowę mechaniczną, a różnią się głównie oprogramowaniem. Dzięki temu możliwe jest uzyskanie znacznych przyrostów mocy i momentu obrotowego bez wymiany żadnych komponentów mechanicznych.
Przykładem mogą być popularne silniki wysokoprężne z grupy VAG, które w wielu przypadkach mają ogromne rezerwy trwałości i bardzo dobrze znoszą modyfikacje w zakresie kilkudziesięciu koni mechanicznych. Podobnie wygląda sytuacja w przypadku turbodoładowanych jednostek benzynowych z bezpośrednim wtryskiem – zarówno w autach niemieckich, jak i szwedzkich czy francuskich. Te silniki są nowocześnie zaprojektowane, mają dobre chłodzenie, wytrzymałe tłoki, a ich seryjne układy paliwowe i dolotowe są w stanie poradzić sobie z umiarkowanym zwiększeniem ciśnienia doładowania i zmianami w mieszance.
Dużą podatność na chiptuning wykazują również auta azjatyckie, szczególnie niektóre modele marek Kia, Hyundai, Mazda czy Honda, które w nowszych wersjach mają coraz częściej turbodoładowane silniki o rozsądnej konstrukcji. W ich przypadku przyrosty mocy nie zawsze są spektakularne, ale bardzo często towarzyszy im poprawa kultury pracy silnika, zmniejszenie opóźnienia w reakcji na gaz i bardziej przewidywalna charakterystyka momentu obrotowego.
Ważne jest także to, jak auto znosi modyfikację w dłuższym okresie. Sam przyrost mocy to jedno, ale równie istotna jest trwałość turbosprężarki, wydajność układu chłodzenia, jakość sterownika i dostępność aktualizacji oprogramowania. Auta, które fabrycznie są wyposażone w dobrej klasy intercoolery, wytrzymałe korbowody i nowoczesne systemy diagnostyczne, z reguły znoszą chiptuning znacznie lepiej niż jednostki starszego typu lub te zaprojektowane z myślą o oszczędności i niskich kosztach produkcji.
Nie bez znaczenia pozostaje fakt, że niektóre auta posiadają seryjne wersje o tej samej pojemności i budowie, różniące się wyłącznie oprogramowaniem. Takie sytuacje są idealne do tuningu, ponieważ pozwalają z łatwością osiągnąć parametry wersji mocniejszych, korzystając z tego samego osprzętu i bez obaw o przeciążenie jednostki napędowej. Przykładem może być wiele modeli Audi, Volkswagena czy BMW, gdzie jedna wersja silnika występuje w kilku wariantach mocy z identycznym wyposażeniem mechanicznym.
Podsumowując, najlepiej chiptuning znoszą auta z turbodoładowanymi silnikami, zwłaszcza te, które mają rezerwy konstrukcyjne i były oferowane w różnych wariantach mocy. Kluczem do sukcesu jest jednak nie tylko wybór właściwego modelu, ale też jakość wykonania tuningu, doświadczenie specjalisty i właściwy serwis pojazdu po modyfikacji. Przy zachowaniu tych warunków chiptuning może być bezpiecznym i efektywnym sposobem na zwiększenie osiągów samochodu.
