Hybrydy Hondy i Toyoty należą do czołówki technologii napędów hybrydowych na świecie, jednak mimo zbliżonych celów konstrukcyjnych (oszczędność paliwa, obniżona emisja, płynność jazdy) realizują je na zupełnie inne sposoby techniczne. Fundamentalną różnicą jest filozofia pracy napędu: Toyota stosuje tzw. pełną hybrydę szeregowo-równoległą (Hybrid Synergy Drive), podczas gdy Honda przez lata bazowała na układach równoległych (IMA – Integrated Motor Assist), a w nowszych modelach przestawiła się na rozwiązania bardziej zaawansowane e:HEV (tzw. „hybryda dwusilnikowa”). W systemach Toyoty kluczowe jest inteligentne łączenie pracy silnika spalinowego i elektrycznego za pomocą bezstopniowej przekładni planetarnej (e-CVT). Dzięki niej samochód może jeździć wyłącznie na prądzie (EV mode), spalinowo lub w trybie mieszanym, a przejście między źródłami napędu jest praktycznie niezauważalne dla kierowcy. Doładowywanie baterii następuje zarówno podczas jazdy, jak i hamowania rekuperacyjnego; energia jest stale efektywnie zarządzana komputerem. Z kolei Honda IMA wykorzystywała głównie silnik elektryczny jako wspomagający – nie pozwalał na typową, dłuższą jazdę wyłącznie na prądzie (wyjątek stanowią nowe generacje: CR-V e:HEV, Jazz e:HEV, gdzie możliwe są krótkie przebiegi w trybie EV). Nowsze Hondy z systemem e:HEV wykorzystują dwa silniki elektryczne, co pozwala na elastyczne zarządzanie mocą, natomiast brak tu klasycznej skrzyni biegów – układ napędza koła przy różnych przełożeniach w sposób zautomatyzowany, a silnik spalinowy często pracuje tylko jako prądnica. Istotną różnicą jest także efektywność odzysku energii oraz charakterystyka jazdy: Toyoty wyraźniej preferują częściowy tryb elektryczny, Hondy – dynamiczne wspomaganie oraz cichą, płynną pracę przy niskich prędkościach obrotowych. W praktyce układy Toyoty są mniej angażujące dla kierowcy (wszystko dzieje się automatycznie), Honda natomiast pozwala na większą „interakcję” z napędem. Ważnym elementem są także typy akumulatorów: Toyota do niedawna stosowała głównie NiMH, w nowszych modelach pojawiły się baterie litowo-jonowe, Honda przy e:HEV korzysta już niemal wyłącznie z litowo-jonowych, co poprawia wydajność i masę układu. Różnice te sprawiają, że każdy z systemów ma swoich zwolenników – Toyota jest liderem pod względem długowieczności i prostoty obsługi, Honda przyciąga entuzjastów bardziej złożonych, dynamicznych rozwiązań hybrydowych.
