Systemy SCR stosowane przez różnych producentów samochodów opierają się na tej samej zasadzie chemicznej – redukcji tlenków azotu (NOx) przy użyciu roztworu AdBlue – jednak różnią się konstrukcją, technologią i strategią działania. Podstawowe różnice dotyczą pojemności zbiornika AdBlue (od 10 do nawet 50 litrów), lokalizacji wlewu (obok korka paliwa, w bagażniku, pod maską), rodzaju i liczby czujników (NOx, temperatury, jakości, poziomu płynu), sposobu podgrzewania AdBlue (maty grzewcze, przewody oporowe, grzałki wtryskiwacza), a także algorytmów sterowania dozowaniem płynu. Producenci tacy jak Mercedes-Benz, BMW, Volkswagen, Peugeot, Ford czy Renault stosują własne rozwiązania dotyczące integracji SCR z innymi systemami oczyszczania spalin (EGR, DPF, GPF), diagnostyki pokładowej i strategii awaryjnych (blokada rozruchu, tryb awaryjny, ograniczenie mocy). Różnice występują także w zakresie odporności na zamarzanie AdBlue, szybkości aktywacji systemu po dolaniu płynu, procedur serwisowych oraz dostępności części zamiennych. Niektóre marki stosują bardziej zaawansowane czujniki jakości AdBlue, które wykrywają nawet niewielkie zanieczyszczenia, podczas gdy inne ograniczają się do prostych czujników poziomu. W pojazdach ciężarowych i autobusach systemy SCR są większe, bardziej odporne na intensywną eksploatację i wyposażone w zaawansowane systemy podgrzewania oraz diagnostyki. Wybierając samochód z systemem SCR, warto zwrócić uwagę na łatwość obsługi, dostępność serwisu oraz koszty eksploatacji i napraw.
