Kazuki Inoue to architekt przestrzeni sportów motorowych, człowiek, który nie projektował samochodów, ale miejsca, w których rodziły się ich legendy. Przez lata swojej pracy był odpowiedzialny za modernizacje, rozbudowy i nowe koncepcje torów wyścigowych w Japonii i poza jej granicami. Dzięki jego wizjom Suzuka, Fuji Speedway czy Autopolis nie były tylko miejscami rywalizacji – stawały się scenami dramatów, triumfów i historii.
Urodzony w Kioto, Inoue już jako nastolatek interesował się geometrią, rysunkiem i architekturą krajobrazu. W czasie studiów w Tokio połączył te pasje z rosnącym zainteresowaniem sportami motorowymi. Zafascynowany tym, jak przestrzeń wpływa na emocje kibiców i strategię kierowców, postanowił zająć się projektowaniem torów. Nie interesowały go tylko parametry techniczne – chciał, żeby tor opowiadał historię.
Pierwszym dużym projektem, przy którym pracował, była modernizacja części toru Fuji pod kątem standardów FIA. Wprowadzone przez niego zmiany nie tylko poprawiły bezpieczeństwo, ale także przywróciły torowi dawną dramaturgię – zakręty zyskały nowe profile, strefy hamowania nabrały znaczenia strategicznego, a widoczność dla widzów została znacznie zwiększona.
Jego największym dziełem było stworzenie nowego, miejskiego toru w rejonie Kanto, który miał łączyć ideę wyścigów z przestrzenią publiczną. Projekt był odważny – tor przecinał parki, biegnął pod estakadami i obok historycznych budynków. Inoue chciał pokazać, że motorsport może być częścią miejskiego życia, że nie musi być odseparowany od społeczności. I udało mu się – tor zyskał uznanie zarówno w Japonii, jak i w środowiskach zagranicznych.
Styl pracy Inoue opierał się na rozmowie. Konsultował się z kierowcami, inżynierami, organizatorami i widzami. Uważał, że dobry tor to taki, który wywołuje emocje – nie tylko u tych, którzy startują, ale też u tych, którzy oglądają. Projektował zakręty, które wymagały odwagi, trybuny, z których widać było wszystko, i pit lane, które stawało się sceną strategii.
Kazuki Inoue udowodnił, że motorsport to nie tylko rywalizacja, ale także sztuka przestrzeni. Jego dziedzictwo to tor wyścigowy, który oddziałuje na zmysły – i przypomina, że droga, którą pokonuje kierowca, jest równie ważna jak cel. Dzięki niemu tory zyskały nową tożsamość. I przestały być tylko miejscem rywalizacji. Stały się doświadczeniem.
