Hybrydowe układy napędowe są projektowane w taki sposób, aby maksymalnie ograniczać zużycie energii zarówno elektrycznej, jak i paliwowej, dostosowując się do stylu jazdy, warunków drogowych i temperaturowych. W praktyce jednak każda hybryda – zarówno klasyczna (HEV), jak i plug-in (PHEV) – wykazuje okresy, w których cały system jest mocniej obciążony i zużywa najwięcej energii. Kluczowym momentem wzmożonego poboru energii jest dynamiczne, gwałtowne przyspieszanie przy niemal rozładowanej baterii trakcyjnej – wtedy hybryda korzysta jednocześnie z jednostki benzynowej i silnika elektrycznego, co prowadzi do większego apetytu na paliwo i szybkie opróżnianie akumulatora. Intensywna eksploatacja na autostradzie, jazda z wysokimi prędkościami (powyżej 100–120 km/h) oraz częste, ostre wyprzedzanie powodują, że napęd działa praktycznie na pełnej mocy, a możliwości częściowej rekuperacji są bardzo ograniczone. Również duże zużycie energii pojawia się na długich podjazdach pod wzniesienia, kiedy bateria przestaje wspierać benzynę (gdy jej poziom rozładuje się do bezpiecznego minimum) i rośnie zapotrzebowanie zarówno na paliwo, jak i prąd do podładowania akumulatora z silnika spalinowego. Charakterystycznym przypadkiem dla hybryd miejskich jest zimowa jazda na krótkim dystansie – korzystają wtedy z ogrzewania, szyb, foteli, wycieraczek, ogrzewania akumulatora, co mocno obciąża system i wymusza częstsze uruchamianie silnika spalinowego nawet w trybie postoju. Znaczący wzrost zużycia obserwuje się ponadto podczas holowania przyczepy lub przewożenia bardzo ciężkich ładunków. Podsumowując: najwięcej energii hybryda zużywa podczas agresywnej jazdy, dynamicznego przyspieszania, na autostradzie, podczas intensywnej pracy układów komfortu w chłodne dni oraz w trakcie forsownych podjazdów i holowania – czyli wszędzie tam, gdzie nie ma warunków do łagodnej jazdy lub efektywnej rekuperacji.
