Niedowidzenie, znane również jako amblyopia, to zaburzenie widzenia o podłożu czynnościowym, które rozwija się w okresie dzieciństwa. Polega na trwałym obniżeniu ostrości wzroku w jednym lub rzadziej w obu oczach, mimo braku uchwytnej przyczyny organicznej. Najczęściej niedowidzenie jest wynikiem nieprawidłowego rozwoju układu wzrokowego w mózgu – gdy jedno oko dostarcza do mózgu niewyraźny obraz (np. z powodu zeza, różnowzroczności czy przesłonięcia osi optycznej przez zaćmę), mózg „ignoruje” sygnały z tego oka, faworyzując drugie. W efekcie dochodzi do utrwalenia się słabego widzenia, które nie ustępuje po korekcji okularowej czy leczeniu przyczyny pierwotnej. Najczęstsze przyczyny niedowidzenia to zez, duże różnice w wadzie refrakcji między oczami (anizometropia), wady wrodzone soczewki, rogówki czy siatkówki. Leczenie polega na jak najwcześniejszym wykryciu zaburzenia, korekcji wady wzroku oraz stosowaniu tzw. penalizacji – zasłaniania lepiej widzącego oka, by zmusić mózg do korzystania z oka niedowidzącego. Im wcześniej rozpocznie się terapię (najlepiej przed 7. rokiem życia), tym większe szanse na poprawę widzenia. Zaniedbane niedowidzenie prowadzi do trwałego upośledzenia ostrości wzroku i ogranicza możliwości zawodowe oraz funkcjonowanie w dorosłym życiu.
