Złamania kostek goleni (kostki bocznej i przyśrodkowej) to jedne z najczęstszych urazów ortopedycznych kończyny dolnej, szczególnie u osób starszych oraz uprawiających sporty kontaktowe. Diagnostyka opiera się na wywiadzie (mechanizm urazu), badaniu fizykalnym (obrzęk, bolesność, deformacja) oraz badaniach obrazowych – podstawą jest zdjęcie rentgenowskie w dwóch projekcjach, a w trudnych przypadkach tomografia komputerowa. Leczenie zależy od typu złamania: nieprzemieszczone leczone są zachowawczo (unieruchomienie opatrunkiem gipsowym na 4–6 tygodni), przemieszczone wymagają repozycji i stabilizacji operacyjnej (śruby, płytki). Rehabilitacja rozpoczyna się jak najwcześniej, obejmuje ćwiczenia zakresu ruchu, wzmacnianie mięśni i naukę chodzenia o kulach. Znaczenie kliniczne złamań kostek goleni polega na ryzyku powikłań: zaburzenia zrostu, niestabilność stawu skokowego, artroza pourazowa, zespół ciasnoty przedziałów powięziowych. Właściwa diagnostyka, szybkie wdrożenie leczenia i rehabilitacji są kluczowe dla przywrócenia pełnej sprawności i uniknięcia trwałego kalectwa.
