Badanie progu pobudliwości miazgi zębowej – diagnostyka, zastosowanie i interpretacja

Badanie progu pobudliwości miazgi zębowej to test diagnostyczny stosowany w stomatologii do oceny żywotności miazgi zęba. Polega na zastosowaniu bodźca elektrycznego lub termicznego na powierzchnię zęba i obserwacji reakcji bólowej pacjenta. Najczęściej stosuje się test elektryczny – specjalna elektroda przykładana jest do zęba, a stopniowo zwiększany prąd wywołuje uczucie mrowienia lub bólu, co oznacza obecność żywej miazgi. Brak reakcji sugeruje martwicę miazgi lub zaburzenia przewodnictwa nerwowego. Badanie jest szybkie, nieinwazyjne, ale wymaga prawidłowej techniki i interpretacji (fałszywie ujemne wyniki mogą wystąpić w zębach niedojrzałych, z obliteracją kanału, po urazach). Zastosowanie testu obejmuje diagnostykę zapaleń, martwicy, urazów zębów, planowanie leczenia endodontycznego oraz monitorowanie efektów terapii. Interpretacja wyników powinna być zawsze skorelowana z innymi objawami klinicznymi i badaniami dodatkowymi (RTG, testy termiczne). Badanie progu pobudliwości miazgi zębowej jest nieocenionym narzędziem w codziennej praktyce stomatologicznej, pozwalającym na szybkie i skuteczne podejmowanie decyzji terapeutycznych.