Elektrowstrząsy, znane również jako terapia elektrowstrząsowa (ECT – electroconvulsive therapy), to metoda leczenia stosowana w psychiatrii od lat 30. XX wieku. Choć budzi kontrowersje, pozostaje jedną z najskuteczniejszych opcji w leczeniu ciężkich zaburzeń psychicznych, zwłaszcza gdy inne metody zawodzą. ECT polega na wywołaniu krótkotrwałego napadu drgawkowego za pomocą impulsu elektrycznego przepuszczanego przez mózg pacjenta. Zabieg przeprowadza się w znieczuleniu ogólnym, z zastosowaniem leków zwiotczających mięśnie, co minimalizuje ryzyko urazów. Najczęstsze wskazania do ECT to ciężka depresja oporna na leczenie farmakologiczne, depresja z objawami psychotycznymi, katatonia, niektóre postacie schizofrenii oraz szybka potrzeba poprawy stanu psychicznego (np. zagrożenie życia w depresji z myślami samobójczymi). Przebieg terapii obejmuje zwykle 6–12 zabiegów wykonywanych co 2–3 dni. Przed każdym zabiegiem pacjent jest badany, a parametry życiowe monitorowane. ECT jest bezpieczna, a powikłania – takie jak przejściowe zaburzenia pamięci czy bóle głowy – występują rzadko i są odwracalne. Skuteczność terapii sięga 80–90% w najcięższych przypadkach depresji. Współczesna ECT jest daleka od dawnych wyobrażeń – stosuje się precyzyjnie kontrolowane dawki prądu, monitoruje EEG i parametry życiowe, a cały zespół medyczny dba o komfort i bezpieczeństwo pacjenta.
