Padaczka pozaskroniowa i usunięcie kory – diagnostyka, znaczenie kliniczne i nowoczesne metody leczenia

Padaczka pozaskroniowa to postać padaczki, w której ognisko napadów znajduje się poza płatem skroniowym mózgu – najczęściej w płacie czołowym, ciemieniowym lub potylicznym. Objawy są zróżnicowane: napady ruchowe, zaburzenia świadomości, automatyzmy, zaburzenia czucia lub wzroku. Diagnostyka opiera się na szczegółowym wywiadzie, badaniu neurologicznym, EEG, rezonansie magnetycznym oraz badaniach neuropsychologicznych. Znaczenie kliniczne polega na trudności leczenia farmakologicznego – wiele przypadków jest lekoopornych. Nowoczesne metody leczenia obejmują resekcję ogniska padaczkowego (usunięcie fragmentu kory mózgowej), stymulację nerwu błędnego, głęboką stymulację mózgu oraz nowoczesne leki przeciwpadaczkowe. Zabiegi neurochirurgiczne są poprzedzone dokładnym mapowaniem funkcji mózgu, a ich skuteczność sięga 70–80% w wybranych przypadkach. Wczesna diagnoza i interdyscyplinarne podejście zwiększają szanse na poprawę jakości życia pacjentów z padaczką pozaskroniową.