Biopsja przytarczyc – diagnostyka, znaczenie kliniczne i nowoczesne metody leczenia

Biopsja przytarczyc to specjalistyczne badanie diagnostyczne stosowane w przypadku podejrzenia zmian ogniskowych w gruczołach przytarczyc, takich jak gruczolaki, nowotwory lub zmiany przerzutowe. Najczęstszym wskazaniem do biopsji jest pierwotna nadczynność przytarczyc z obecnością guza wykrytego w badaniach obrazowych (USG, scyntygrafia MIBI, tomografia komputerowa). Zabieg polega na pobraniu materiału komórkowego za pomocą cienkiej igły (biopsja cienkoigłowa, FNAB) pod kontrolą ultrasonografii. Uzyskany materiał jest oceniany cytologicznie, co pozwala na różnicowanie zmian łagodnych od złośliwych i planowanie dalszego leczenia. Nowoczesne metody obejmują biopsje wspomagane elastografią, która ocenia twardość zmiany, oraz biopsje z użyciem markerów molekularnych do oceny ryzyka nowotworzenia. Biopsja przytarczyc ma istotne znaczenie kliniczne – pozwala na precyzyjne zaplanowanie zabiegu chirurgicznego (np. paratyreoidektomii), ogranicza ryzyko powikłań i pozwala uniknąć niepotrzebnych operacji w przypadku zmian łagodnych. Leczenie nowotworów przytarczyc opiera się na chirurgicznym usunięciu zmiany, a w niektórych przypadkach – uzupełniającej radioterapii lub terapii celowanej. Biopsja jest procedurą bezpieczną, jednak jak każda inwazyjna metoda może wiązać się z ryzykiem krwawienia lub uszkodzenia nerwów krtaniowych, dlatego powinna być wykonywana przez doświadczonego specjalistę.