Białkomocz to obecność białka w moczu powyżej 150 mg/dobę, będąca jednym z najważniejszych wskaźników uszkodzenia nerek. Przyczyny białkomoczu mogą być fizjologiczne (wysiłek fizyczny, gorączka, stres) lub patologiczne – uszkodzenie kłębuszków nerkowych (glomerulopatie, nefropatie), choroby cewkowe, zakażenia dróg moczowych, nadciśnienie, cukrzyca, nowotwory, zatrucia. Diagnostyka białkomoczu obejmuje badanie ogólne moczu (test paskowy, ocena ilościowa białka), dobową zbiórkę moczu, oznaczenie albuminurii, elektroforezę białek moczu oraz badania dodatkowe (kreatynina, GFR, USG nerek). Utrzymujący się białkomocz wymaga szczegółowej diagnostyki nefrologicznej, gdyż może prowadzić do przewlekłej niewydolności nerek. Leczenie zależy od przyczyny i obejmuje terapię choroby podstawowej, kontrolę ciśnienia, cukrzycy oraz stosowanie leków nefroprotekcyjnych. Regularne monitorowanie białkomoczu pozwala na ocenę skuteczności leczenia i zapobieganie powikłaniom nerkowym.
