Obecność przeciwciał antykardiolipinowych – diagnostyka zespołu antyfosfolipidowego

Przeciwciała antykardiolipinowe (aCL) należą do grupy autoprzeciwciał skierowanych przeciwko fosfolipidom błon komórkowych. Ich obecność jest kluczowa w rozpoznaniu zespołu antyfosfolipidowego (APS) – choroby autoimmunologicznej prowadzącej do nawracających zakrzepic, poronień i powikłań naczyniowych. Diagnostyka APS opiera się na wykryciu przeciwciał antykardiolipinowych (klasy IgG i IgM) oraz przeciwko beta-2-glikoproteinie I, a także na obecności antykoagulantu toczniowego. Badanie wykonuje się metodą ELISA, a dodatni wynik wymaga powtórzenia po 12 tygodniach w celu potwierdzenia trwałości przeciwciał. Wysokie miano aCL zwiększa ryzyko zakrzepów żylnych i tętniczych, powikłań ciążowych oraz innych objawów APS. Diagnostyka zespołu antyfosfolipidowego jest istotna w przypadku niejasnych epizodów zakrzepowych, nawracających poronień i nieprawidłowości w badaniach krzepnięcia. Leczenie APS polega na stosowaniu leków przeciwzakrzepowych i regularnym monitorowaniu parametrów krwi.