Inseminacja domaciczna (IUI, ang. intrauterine insemination) to jedna z najczęściej stosowanych metod wspomaganego rozrodu, polegająca na bezpośrednim wprowadzeniu odpowiednio przygotowanego nasienia do jamy macicy kobiety. Celem zabiegu jest zwiększenie szans na zapłodnienie poprzez ominięcie barier, które mogą utrudniać naturalne połączenie komórki jajowej z plemnikiem. Inseminacja domaciczna jest wskazana przede wszystkim w przypadku niepłodności o niewyjaśnionej przyczynie, łagodnej endometriozy, zaburzeń owulacji, nieprawidłowości w śluzie szyjkowym, a także w przypadku nieznacznie obniżonych parametrów nasienia lub niepłodności immunologicznej. Przed zabiegiem kobieta poddawana jest monitorowaniu cyklu – najczęściej stymuluje się owulację lekami hormonalnymi, a następnie, w odpowiednim momencie (tuż przed owulacją), lekarz wprowadza cienki cewnik przez szyjkę macicy i podaje nasienie bezpośrednio do jamy macicy. Nasienie jest wcześniej przygotowywane w laboratorium – plemniki są oddzielane od płynu nasiennego i koncentrat zawierający najbardziej ruchliwe komórki jest wykorzystywany do inseminacji. Zabieg jest bezbolesny, trwa kilka minut i nie wymaga znieczulenia. Po inseminacji pacjentka może wrócić do codziennych aktywności. Skuteczność IUI zależy od wieku kobiety, przyczyny niepłodności, jakości nasienia i liczby przeprowadzonych cykli – średnio wynosi 10–20% na cykl. Inseminacja domaciczna jest metodą bezpieczną, choć może wiązać się z ryzykiem ciąży mnogiej (przy stymulacji owulacji) oraz rzadko – infekcji czy niewielkiego krwawienia. W przypadku braku sukcesu po kilku cyklach IUI, zaleca się rozważenie innych metod wspomaganego rozrodu, takich jak zapłodnienie in vitro (IVF).