Zaburzenia tikowe to schorzenia neurologiczne objawiające się mimowolnymi, nagłymi, powtarzającymi się ruchami (tiki ruchowe) lub dźwiękami (tiki wokalne). Najbardziej znane są tiki proste (mruganie, grymasy, chrząkanie) i złożone (podskakiwanie, powtarzanie słów). Tiki nasilają się pod wpływem stresu, zmęczenia, emocji, a słabną podczas koncentracji lub snu. Najczęściej pojawiają się w dzieciństwie i mogą ustępować z wiekiem. Kontrola tików jest możliwa w ograniczonym zakresie – niektórzy potrafią je powstrzymać na krótko, ale towarzyszy temu narastające napięcie. Leczenie polega na psychoedukacji, terapii behawioralnej (CBIT), wsparciu psychologicznym, a w cięższych przypadkach – farmakoterapii. Ważne jest zrozumienie, że tiki nie są objawem złej woli czy zaburzeń psychicznych, a wsparcie otoczenia i akceptacja pomagają w radzeniu sobie z objawami. Wczesna interwencja i terapia zwiększają szanse na poprawę funkcjonowania i jakości życia osób z zaburzeniami tikowymi.
