Utrata wzroku, zarówno nagła, jak i postępująca, jest jednym z najtrudniejszych doświadczeń życiowych. Prowadzi do poczucia bezradności, lęku, smutku, izolacji społecznej i utraty niezależności. Osoby niewidome lub słabowidzące częściej doświadczają depresji, zaburzeń lękowych, problemów z samooceną i adaptacją społeczną. Utrata wzroku wymaga przystosowania się do nowych warunków życia, nauki samodzielności, korzystania z pomocy technicznych i wsparcia otoczenia. Kluczowe jest wsparcie psychologiczne, rehabilitacja, udział w grupach wsparcia i aktywizacja społeczna. Wczesna interwencja, akceptacja własnych ograniczeń i rozwijanie nowych umiejętności pomagają poprawić jakość życia i samopoczucie psychiczne osób z niepełnosprawnością wzrokową.
