Zaburzenia dysocjacyjne to grupa zaburzeń psychicznych charakteryzujących się zakłóceniem spójności świadomości, pamięci, tożsamości lub percepcji otoczenia. Najczęstsze formy to: amnezja dysocjacyjna (utrata pamięci dotyczącej ważnych wydarzeń), fuga dysocjacyjna (nagła, nieplanowana podróż z utratą tożsamości), depersonalizacja (uczucie oddzielenia od własnego ciała lub myśli), derealizacja (poczucie nierealności otoczenia), zaburzenie tożsamości (wieloraka osobowość). Objawy pojawiają się zwykle w reakcji na silny stres, traumę lub przewlekłe napięcie emocjonalne. Osoby z zaburzeniami dysocjacyjnymi mogą mieć trudności z funkcjonowaniem w codziennym życiu, relacjach i pracy. Leczenie polega na psychoterapii (najczęściej terapii poznawczo-behawioralnej, terapii traumy), wsparciu farmakologicznym w przypadku współwystępowania depresji lub lęku oraz psychoedukacji. Wczesne rozpoznanie i leczenie pozwala na poprawę funkcjonowania i powrót do równowagi psychicznej.
