Terapia biologiczna jest jednym z najważniejszych osiągnięć współczesnej medycyny w leczeniu choroby Leśniowskiego-Crohna, przewlekłego zapalnego schorzenia jelit o autoimmunologicznym podłożu. Polega na stosowaniu leków biologicznych, czyli białek (najczęściej przeciwciał monoklonalnych) skierowanych przeciwko kluczowym cząsteczkom biorącym udział w procesie zapalnym. Najczęściej stosowane są inhibitory TNF-alfa (infliksymab, adalimumab, golimumab), które blokują działanie tego prozapalnego cytokiny, a także nowsze leki celowane, takie jak wedolizumab (antagonista integryny) i ustekinumab (anty-IL-12/23). Terapia biologiczna jest zalecana u pacjentów z umiarkowaną lub ciężką postacią choroby, u których leczenie konwencjonalne (sterydy, immunosupresanty) nie przyniosło efektu lub wywołało poważne działania niepożądane. Leki biologiczne podaje się dożylnie lub podskórnie, w określonych odstępach czasu. Ich skuteczność potwierdzono w licznych badaniach klinicznych – pozwalają na uzyskanie i utrzymanie remisji, gojenie zmian śluzówkowych, zmniejszenie liczby hospitalizacji i poprawę jakości życia. Terapia biologiczna wiąże się jednak z ryzykiem działań niepożądanych: infekcji, reakcji alergicznych, rzadziej nowotworów czy chorób autoimmunologicznych. Wymaga ścisłego monitorowania przez lekarza gastroenterologa, regularnych badań laboratoryjnych i oceny skuteczności leczenia. Wprowadzenie leków biologicznych zrewolucjonizowało leczenie choroby Leśniowskiego-Crohna, dając szansę na długotrwałą remisję i normalne funkcjonowanie wielu pacjentom.
