Glejak to zbiorcze określenie nowotworów wywodzących się z komórek glejowych mózgu i rdzenia kręgowego. Jest to jedna z najczęstszych i najbardziej agresywnych postaci nowotworów ośrodkowego układu nerwowego. Glejaki dzieli się na kilka typów w zależności od rodzaju komórek (astrocytoma, oligodendroglioma, ependymoma), a także na stopień złośliwości (od I do IV wg WHO, gdzie IV to glejak wielopostaciowy – glioblastoma multiforme). Objawy glejaka zależą od lokalizacji guza i tempa jego wzrostu: najczęściej są to bóle głowy (zwłaszcza poranne), nudności, wymioty, napady padaczkowe, zaburzenia widzenia, słuchu, mowy, niedowłady, zaburzenia równowagi, zmiany osobowości, zaburzenia pamięci. Przyczyny glejaków nie są do końca poznane – do czynników ryzyka należą predyspozycje genetyczne (np. zespół Li-Fraumeni), promieniowanie jonizujące, niektóre choroby dziedziczne, a także czynniki środowiskowe. Rozpoznanie opiera się na badaniach obrazowych (MRI, TK), a ostateczne potwierdzenie daje badanie histopatologiczne. Leczenie glejaków jest trudne i obejmuje chirurgiczne usunięcie guza (jeśli to możliwe), radioterapię, chemioterapię oraz leczenie wspomagające (leki przeciwobrzękowe, przeciwpadaczkowe). W ostatnich latach rozwijane są terapie celowane i immunoterapia. Glejaki cechują się wysoką śmiertelnością i tendencją do nawrotów, dlatego kluczowe jest leczenie w wyspecjalizowanych ośrodkach neuroonkologicznych oraz wsparcie psychologiczne pacjenta i rodziny.
