Łupież pstry (pityriasis versicolor) to powierzchowna, przewlekła grzybica skóry wywoływana przez drożdżaki z rodzaju Malassezia. Choroba najczęściej dotyczy młodych dorosłych, szczególnie w klimacie ciepłym i wilgotnym. Charakterystycznym objawem są liczne, nieregularne, owalne lub okrągłe plamy o różowej, żółtobrunatnej lub jasnobeżowej barwie, które stopniowo zlewają się w większe ogniska. Plamy lokalizują się głównie na tułowiu, szyi, ramionach, rzadziej na twarzy i owłosionej skórze głowy. Zmiany są lekko złuszczające, niebolesne, zwykle nie swędzą, choć u niektórych osób może występować niewielki świąd. Po ekspozycji na słońce plamy mogą jaśnieć (hipopigmentacja) lub ciemnieć (hiperpigmentacja), co jest wynikiem zaburzeń produkcji melaniny przez grzyby. Przyczyną łupieżu pstrego jest nadmierny rozrost drożdżaków Malassezia, które normalnie występują na skórze człowieka, ale w sprzyjających warunkach (nadmierna potliwość, ciepło, wilgoć, tłusta skóra, obniżona odporność, zaburzenia hormonalne, noszenie syntetycznej odzieży) mogą wywołać chorobę. Rozpoznanie opiera się na obrazie klinicznym, badaniu lampą Wooda (zielonkawa fluorescencja zmian) oraz badaniu mikroskopowym łusek skórnych. Leczenie łupieżu pstrego polega na stosowaniu leków przeciwgrzybiczych miejscowo: szampony, kremy, płyny z ketokonazolem, klotrimazolem, cyklopiroksem, siarczkiem selenu lub pirytionianem cynku. W cięższych przypadkach lub przy rozległych zmianach stosuje się leki przeciwgrzybicze doustnie (itrakonazol, flukonazol). Ważne jest także regularne mycie i dezynfekcja odzieży, pościeli oraz unikanie czynników sprzyjających nawrotom. Plamy mogą utrzymywać się przez kilka tygodni po wyleczeniu, zanim skóra odzyska prawidłowe zabarwienie. Łupież pstry ma tendencję do nawrotów, dlatego zaleca się profilaktyczne stosowanie szamponów przeciwgrzybiczych w okresach zwiększonego ryzyka. Choroba nie jest groźna, ale może być uciążliwa ze względów estetycznych i psychologicznych.
