Łupież rumieniowy (erythrasma) to przewlekła, powierzchowna infekcja bakteryjna skóry wywołana przez Corynebacterium minutissimum. Choroba ta występuje najczęściej u dorosłych, zwłaszcza u osób z nadwagą, cukrzycą oraz nadmierną potliwością. Łupież rumieniowy lokalizuje się zwykle w miejscach wilgotnych i ciepłych – w pachwinach, pod pachami, między palcami stóp, pod piersiami, w fałdach brzusznych. Objawia się jako czerwonobrązowe, lekko łuszczące się plamy o wyraźnych granicach, czasem z delikatnym złuszczaniem naskórka. Zmiany mogą być swędzące lub piekące, ale często nie dają żadnych dolegliwości subiektywnych. W diagnostyce pomocne jest badanie lampą Wooda – zmiany świecą wtedy charakterystycznym koralowoczerwonym światłem. Przyczyną rozwoju łupieżu rumieniowego jest zaburzenie równowagi mikroflory skóry, sprzyjające namnażaniu się Corynebacterium, szczególnie w warunkach wilgoci, ciepła i niedostatecznej higieny. Czynnikami ryzyka są otyłość, cukrzyca, nadmierna potliwość, noszenie ciasnej odzieży oraz urazy skóry. Leczenie polega na stosowaniu miejscowych antybiotyków (erytromycyna, klindamycyna, mupirocyna) oraz preparatów przeciwbakteryjnych (chlorheksydyna, nadmanganian potasu). W cięższych przypadkach konieczna jest terapia doustna antybiotykami. Ważne jest także utrzymanie suchości i higieny zmienionych miejsc, noszenie przewiewnej odzieży i redukcja masy ciała. Nieleczony łupież rumieniowy może nawracać i prowadzić do powikłań, takich jak wtórne zakażenia bakteryjne.
