Odma płucna to stan nagły polegający na przedostaniu się powietrza do jamy opłucnej, co prowadzi do zapadnięcia się płuca i zaburzeń wymiany gazowej. Odma może być samoistna (najczęściej u młodych, szczupłych mężczyzn), pourazowa (np. po złamaniu żeber, ranie klatki piersiowej) lub jatrogenna (po zabiegach medycznych, nakłuciach). Objawy odmy płucnej pojawiają się nagle i obejmują: ostry, jednostronny ból w klatce piersiowej, duszność, suchy kaszel, przyspieszony oddech, tachykardię, osłabienie, czasem sinicę i niepokój. W przypadku odmy prężnej (gdy powietrze nie może się wydostać z jamy opłucnej) dochodzi do narastającej duszności, spadku ciśnienia, przemieszczenia tchawicy i zagrażającego życiu wstrząsu. Przyczyny odmy to pęknięcie pęcherzyków płucnych, przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP), astma, gruźlica, nowotwory, urazy mechaniczne, zabiegi inwazyjne. Rozpoznanie opiera się na badaniu fizykalnym (osłabienie lub zniesienie szmeru oddechowego, bębenkowy odgłos opukowy), RTG klatki piersiowej, tomografii komputerowej. Leczenie zależy od rodzaju i rozległości odmy: w przypadku małej odmy samoistnej wystarcza obserwacja i tlenoterapia, w większych odmach konieczne jest odbarczenie jamy opłucnej (nakłucie, drenaż), a w odmie prężnej – natychmiastowa dekompresja. Po ustąpieniu objawów konieczne jest leczenie przyczyny i profilaktyka nawrotów.
