Wirusowe zapalenie wątroby typu B (WZW B) to zakaźna choroba wątroby wywołana przez wirus HBV, należący do rodziny Hepadnaviridae. Wirus przenosi się głównie przez kontakt z zakażoną krwią (transfuzje, zabiegi medyczne, używanie wspólnych igieł przez osoby przyjmujące narkotyki), kontakty seksualne, z matki na dziecko podczas porodu, rzadziej przez ślinę czy łzy. Okres wylęgania wynosi 1–6 miesięcy. Objawy ostrego WZW B to: osłabienie, zmęczenie, bóle mięśni i stawów, nudności, wymioty, brak apetytu, bóle brzucha, gorączka, ciemny mocz, odbarwione stolce, żółtaczka, świąd skóry. U wielu osób zakażenie przebiega bezobjawowo, a przewlekłe WZW B może rozwijać się latami, prowadząc do marskości i raka wątroby. Rozpoznanie opiera się na badaniach serologicznych (HBsAg, HBeAg, przeciwciała anty-HBc), badaniach biochemicznych (ALT, AST), badaniach obrazowych i biopsji wątroby. Leczenie ostrego WZW B polega głównie na odpoczynku, diecie, nawodnieniu i leczeniu objawowym. W przewlekłym WZW B stosuje się leki przeciwwirusowe (analogi nukleozydowe, interferony), monitoruje się funkcję wątroby i wykonuje regularne badania kontrolne. Kluczowa jest profilaktyka: szczepienia ochronne (szczepionka przeciw HBV jest obowiązkowa w wielu krajach), unikanie kontaktu z zakażoną krwią i płynami ustrojowymi, bezpieczne kontakty seksualne, stosowanie jednorazowych igieł i sprzętu medycznego. Wczesne wykrycie i leczenie przewlekłego WZW B znacznie zmniejsza ryzyko powikłań i poprawia rokowanie.
