Wyleczenie z ciężkiej choroby (nowotwór, zawał, udar) to ogromny sukces, ale wielu pacjentów doświadcza po nim samotności i problemów emocjonalnych. Utrata kontaktu z personelem medycznym, zmiana trybu życia, trudności w powrocie do pracy i relacji społecznych prowadzą do poczucia izolacji. Samotność może pogarszać stan zdrowia psychicznego, zwiększać ryzyko depresji, lęku i nawrotu choroby. Kluczowe jest wsparcie bliskich, udział w grupach wsparcia, psychoterapia i aktywność społeczna. Współczesna medycyna coraz częściej zwraca uwagę na potrzebę opieki psychologicznej i rehabilitacji społecznej po zakończeniu leczenia. Samotność to „niewidzialna choroba”, która wymaga takiej samej troski jak schorzenia fizyczne.
